Een ode aan de film noir

De film is gebaseerd op de gelijknamige roman van James Ellroy, die weer gebaseerd was op de moord op Elizabeth Short in Los Angeles, 1947. Zij was een van de vele jonge vrouwen die in de jaren veertig naar L.A. kwamen om actrice te worden. In de film wordt de moord de spil in de relatie tussen de rechercheurs Lee Blanchard (Aaron Eckhart) en Dwight Bleichert (Josh Hartnett). Terwijl Blanchard steeds meer geobsedeerd raakt door de moordzaak, groeien Bleicherts gevoelens voor diens vriendin Kay (Scarlett Johansson). Los Angeles blijkt een stad met een duistere onderlaag, waar iedereen geheimen uit het verleden verbergt en waarin hoofdpersoon Dwight Bleichert steeds dieper verzeild raakt. Zeker wanneer hij een affaire begint met de mysterieuze en rijke Madeline.

Verkeerde tijd

Behalve het feit dat de vrouwen iets geëmancipeerder zijn en de dialogen iets minder statisch, blijft De Palma de hele film trouw aan de stijlkenmerken van de film noir. Het verhaal speelt zich niet alleen af in de jaren veertig, maar het lijkt zelfs alsof de film in die tijd gemaakt zou kunnen zijn. Schaduwen op de muur verbergen de identiteit van criminelen, de wereld is een donkere plek waar niemand te vertrouwen is en met een machostem vertelt Bleichert het verhaal op fatalistische wijze in retrospectief.

Het geheel ziet er spectaculair uit, bovendien passen ook de spelers mooi in het plaatje van het Los Angeles van de jaren veertig. Vooral de altijd sprankelende Scarlett Johansson is zo goed op haar plaats in deze film dat het lijkt alsof ze in de verkeerde tijd is geboren. Josh Hartnett is in zijn rol van Dwight Bleichert een soort moderne Humphrey Bogart, maar, hoewel hij het zeker goed doet in deze film, de uitstraling van de legendarische Bogart heeft hij niet. Een grappige cameo is die van K.D. Lang als zangeres in een lesbische nachtclub.

Intertekstueel

The Black Dahlia refereert niet alleen naar een filmstroming als de film noir, maar bevat ook specifiekere intertekstuele verwijzingen. Er wordt meerdere malen verwezen naar het werk van David O. Selznick, de producer van de film noir The Third Man en de man die Hitchcock (De Palma’s favoriet) naar Amerika haalde om samen met hem aan Rebecca te werken. Zo wordt er verwezen naar zijn Gone with The Wind wanneer Elizabeth Short in een screen-test een demonstratie van ‘haar’ Scarlett geeft.

The Black Dahlia is een film die lang weet te blijven boeien. Aan het einde neemt de film echter een rare wending en dat maakt de ontknoping enigszins onbevredigend. Maar gelukkig zijn er dan nog De Palma’s typische spetterende actiescènes die de aandacht grijpen en de vaart erin houden. Daarnaast maken de duistere sfeer en bijzondere vormgeving The Black Dahlia niet alleen een vermakelijke, maar ook een zeer indrukwekkende film. Na het tegenvallende succes van Femme Fatale, waarin De Palma ook al een poging deed om te werken met de stijlconventies van de film noir, is dit een project van De Palma, dat de elementen in zich draagt om wèl een groot succes te worden.