Het loopt niet altijd goed af

Niet alleen hun huis, ook hun ouders worden door deze brand van de aardbodem weggevaagd. Wat volgt is een serie ‘ellendige avonturen’ waarin de wezen van de ene naar de andere voogd worden versleept, terwijl graaf Olaf, hun op gemene op geld beluste oom, allerlei manieren bedenkt om hun erfenis in handen te krijgen. Dat deze serie uiteindelijk dertien delen moet gaan tellen zal niemand verbazen.

Verontrust gevoel

Van de eerste drie delen is nu een film gemaakt: Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events. Toegegeven, bij het zien van de naam van Jim Carrey die prominent op de filmposter staat was het moeilijk een verontrust gevoel te onderdrukken. Carrey heeft wel eens de neiging om in zijn eentje met een film aan de haal te gaan. Maar in dit geval bleek dit voorgevoel gelukkig niet terecht. Sterker nog, de rol van graaf Olaf lijkt hem op het lijf geschreven.

Eenbenige zeeman

Wanneer deze ambitieuze toneelspeler zijn voogdijschap over de wezen verliest, zet hij alles op alles om opnieuw zeggenschap te krijgen over hun erfenis. Bij ieder nieuw familielid weet hij zich, uiteraard in vermomming, naar binnen te kletsen. Zo transformeert hij van ‘elegante’ graaf naar een fanatieke laboratoriumassistent en vervolgens naar een éénbenige zeeman. Stuk voor stuk personages waar Carrey een heel eigen draai aan geeft.

Wulpse dame

Ook de rest van de cast is prima op zijn plek. Zo speelt Meryl Streep buitengewoon overtuigend de rol van de neurotische tante Josephine. De vijftienjarige Emily Browning, Violet in de film, valt vooral op vanwege haar volle lippen. Wanneer Angelina Jolie te oud wordt voor rollen als jonge wulpse dame, is Browning ongetwijfeld een waardige opvolgster.

Mysterieuze decors

Wat vooral opvalt aan de film zijn de buitengewoon mooie decors. Al vanaf de eerste beelden vertoont de wereld in Unfortunate Events grote gelijkenissen met die uit films van regisseur Tim Burton, dé meester als het gaat om het scheppen van donkere, mysterieuze settings. Echt toeval is dit overigens niet. Regisseur Brad Silberling heeft het scheppen van de duistere wereld namelijk overgelaten aan Rick Heinrichs, de man die een aantal jaar geleden ook het decor ontwierp voor Burton’s Sleepy Hollow.

Vertaalde brabbelgeluidjes

Toch is de film niet in alle opzichten overtuigend. Zo gaat de ondertiteling, of liever gezegd de vertaling van de brabbelgeluidjes van Sunny, de jongste telg van de Beaudelairefamilie, na een paar keer echt vervelen. Ook heeft de film een te open eind om de meeste kinderen tevreden te kunnen stellen. Wie de brand in het ouderlijk huis heeft gesticht wordt onthuld, maar dan blijven er nog de nodige vragen over. Bijvoorbeeld over de rol van hun ouders in een mysterieus complot. En wat hebben de steeds terugkerende verrekijkers hier mee te maken? Een paar vragen open laten om een vervolg te garanderen is leuk, maar in dit geval is het slot maar weinig bevredigend.