Dreamgirls

Of de film in Nederland op net zo’n warm onthaal als in Amerika mag rekenen, valt te betwijfelen. Op papier ziet de musical er leuk genoeg uit. Dreamgirls vertelt het verhaal van het meidengroepje the Dreams, dat in de jaren zestig de ene hit na de andere scoort. Hoewel de groep en de hits fictief zijn, is er een parallel te trekken met de carrière van Diana Ross en de Supremes. De drie meiden lopen tegen problemen aan die in de muziekindustrie nog altijd actueel zijn: de manager is een gluiperd, ze worden uitgebuit en de ster van de show, Effie White (Jennifer Hudson), wordt vervangen door het achtergrondzangeresje Deena Jones (Beyoncé Knowles). Zij ziet er nu eenmaal een stuk lekkerder uit. Met een bijna geheel zwarte cast, waaronder sterren als Jamie Foxx en Eddie Murphy en een verhaal vol soul zou Dreamgirls een hit moeten opleveren, ware het niet dat de muziek niet goed genoeg is, en het verhaal een bloedeloze aaneenschakeling van clichés.

Vervelende ballads

Dreamgirls is herschreven en geregisseerd door Bill Condon, die eerder het scenario voor Chicago schreef. Voor de film heeft hij veel van de originele dialogen bewerkt tot liedjes, en dat levert scènes vol irritant gezongen dialogen zonder melodie op. Van een film over zwarte artiesten in de jaren zestig verwacht je een swingende, soulvolle musical waarbij je nauwelijks op je plaats kunt blijven zitten. Maar na een paar lekkere nummers in het begin, zoals Steppin’ to the Bad Side, zakt het tempo in. Dan maken de upbeat nummers plaats voor een eindeloze reeks vervelende ballads. De enige echt mooie, gevoelige nummers zijn One Night Only en And I’m Telling You I’m Not Going, niet toevallig allebei gezongen door Jennifer Hudson. Het gerucht dat over haar verspreid werd, is in beperkte mate waar: zij maakt de film nog enigszins de moeite waard.

Expressief

Het kan niet missen of Jennifer Hudson wordt de ‘it-girl’ van 2007. Ze zingt volgens de beproefde Idols-methode, met lange uithalen à la Whitney Houston en trillende stembanden à la Mariah Carey. Henkjan Smits zou ongetwijfeld zeggen dat ze de X-factor bezit. Maar het moet gezegd worden dat Hudson inderdaad ‘een dijk van een stem’ heeft, om maar een lelijk cliché uit de popjournalistiek te gebruiken. Bovendien heeft ze een expressief, gevoelig gezicht en wordt ze niet van het scherm gespeeld door de echte acteurs. Iets dat Beyoncé en Anika Nona Rose, die het derde lid van the Dreams speelt, regelmatig gebeurt.

Niet swingend

Is er verder niets positiefs over Dreamgirls te zeggen? Nou… De jaren zestig en zeventig herleven in het decor en de kostuums. Jamie Foxx zet een lekker gluiperige manager neer. Beyoncé heeft er nooit mooier uitgezien dan als discodiva Deena. En Eddie Murphy is ouderwets op dreef als de rokkenjagende uitgerangeerde artiest Jimmy Early. Maar als iemand hier en daar een liedje had geschrapt en de dialogen grondig had herschreven, was Dreamgirls beter genietbaar geweest. Nu levert het een bij vlagen onderhoudende musical op, maar niet het swingende avontuur waar iedereen op hoopte.