Relatieproblemen van rijke mensen

Chloe begint nochtans heel aardig met de introductie van de personages. Gynaecoloog Catherine (Julianne Moore) is al jaren gelukkig getrouwd met hoogleraar David (Liam Neeson), maar ontdekt bij het afluisteren van zijn telefoon dat hij er een affaire op nahoudt. Om hier zeker van te zijn, huurt ze een prostituee (Amanda Seyfried) in die zichzelf aan haar man moet presenteren. Zaken lopen echter uit de hand als Chloe voortdurend zeer expliciet verslag doet van haar ontmoetingen met David en Catherine daarmee in verwarring achterlaat.

Geloofwaardigheid

Het hele concept van een vrouw die een hoer inhuurt om de trouw van haar man te testen is natuurlijk al erg vergezocht en dat zadelde Nathalie, en dus ook Chloe, vanaf het begin met een behoorlijk geloofwaardigheidsprobleem op. Egoyan probeert dat te verbloemen door zich met name te concentreren op de innerlijke gemoedstoestand van Catherine die worstelt met haar ouderdom en zich steeds eenzamer begint te voelen en daarom haar toevlucht zoekt in wel heel onorthodoxe oplossingen.

Maar de grote vraag die tijdens het kijken van Chloe gesteld kan worden is: wat maakt het ons allemaal uit? Dit zijn mensen die alles in hun leven op orde lijken te hebben; een groot huis, een goede baan, een leuk gezin en er dan toch in slagen zich voortdurend te beklagen over hun eigen lot en futiele problemen. Dat gaat op den duur irriteren en distantieert het kijkpubliek van de personages. Het was een probleem waar de Franse versie al mee te kampen had en waar ook nu onvoldoende rekening mee is gehouden.

Verward en kwetsbaar

Dat de film nog enigszins overeind weet te blijven, is te danken aan de erg fijne cast. Julianne Moore draagt de film met verve en geeft, hoewel iets te gracieus en mooi in beeld gebracht voor een vrouw die worstelt met haar leeftijd, de verwarring en kwetsbaarheid van haar personage uitstekend weer. De overige personages zijn helaas te eendimensionaal uitgewerkt om te kunnen beklijven. Toch geven Liam Neeson en Amanda Seyfried hen een meerwaarde mee, waarbij vooral de jonge Seyfried, na Mamma Mia en Jennifer’s Body, wederom blijk geeft van haar grote talent.

Het is echter veel te weinig om de film te redden en de conclusie moet dan ook zijn dat de eens zo succesvolle Egoyan (The Sweet Hereafter, Exotica) er ook met Chloe niet in is geslaagd een nieuwe impuls aan zijn carrière te geven. Ook in deze film gaat het over generatiekloven, technologische innovaties en de constructie van de waarheid: thema’s die in zijn werk geregeld terugkeren. Het lukt hem echter niet de kijker te laten meeleven met Catherine en Chloe en dat is voor een film die in zo’n grote mate drijft op de personages natuurlijk funest. Het lijkt erop dat Egoyan dat gevaar ook inzag, want tegen het eind van de film probeert hij met een verrassende plottwist in de geest van Fatal Attraction nog wat leven in de brouwerij te brengen. Het maakt Chloe er helaas alleen maar potsierlijker op.