Simone

Simone is een poging om ongeveer drie discussies te laten ontbranden in Hollywood: kun je het maken om acteurs te vervangen voor levensechte computersimulaties? Zijn acteurs in hun zucht naar geld en roem eigenlijk datgene waar het om gaat uit het oog verloren? En zo ja, waar gaat het dan om? Mijn inziens kan daar de volgende vraag nog bij: is Al Pacino geniaal of een graag naar zichzelf luisterende overacteur?

Eerst even voor de volledigheid het verhaal. Een regisseur komt vlak voor de voltooiing van zijn laatste film in de problemen. Zijn steractrice krijgt last van sterallures en zegt haar contract op omdat haar camper te klein is. Boos mompelt de overwerkte man iets over geen beroepsethiek en gevoel voor kunst. Vervolgens krijgt hij de oplossing in de schoot geworpen. Via een geflipte programmeur krijgt hij de beschikking over een virtuele actrice: Simulation One (SIM ONE = Simone). Omdat hij bang is voor de reacties op computertechnieken doet hij alsof Simone een mens van vlees en bloed is. Dit zorgt uiteraard voor veel kunst- en vliegwerk. Simone wordt een wereldster, en daarmee wordt het steeds moeilijker voor de regisseur om zijn geheim te bewaren. Hij besluit haar programma te wissen, en te doen alsof Simone is overleden. Haar plotselinge verdwijning doet mensen vermoeden dat Simone is vermoord, en raad eens wie hoofdverdachte nummer één wordt…

Praatgraag

In Hollywood vindt men dat Oliver Stone een behoorlijke preek kan houden in zijn films, maar Al Pacino kan er ook wat van. Zo’n driekwart van de film is hij aan het woord. Soms is zijn kritiek wel terecht, maar als ik het elke scène door mijn strot geramd krijg is de lol er voor mij snel af. Verder lijkt het er steeds vaker op dat Pacino een beetje op de automatische piloot bezig is. Begrijp me goed, zijn kwaliteiten staan buiten kijf, maar in Simone praat hij te veel op dat prekerige toontje dat we al kenden van bijvoorbeeld The Devil’s Advocate.

Zelfspot?

De golf van zelfspot van Hollywood van de laatste tijd is vooral aandoenlijk. Vorig jaar zagen we hetzelfde thema in America’s Sweethearts, en net als in die film blijft de kritiek op excentriek gedrag vooral grappig. Pacino legt er hier en daar wat meer venijn in, maar geloofwaardig wordt de kritiek nooit. De film is toch vooral een kluchtige komedie waarin Pacino zijn leugen in stand probeert te houden, en dus zijdelings nog even de draak steekt met het sterrendom en naïeve fans.

Harde schijf

Dan is er nog de ethische kwestie over virtuele acteurs. Tegenwoordig is die kwestie nog niet echt actueel. Echt realistische animatiefilms zijn er nog niet uitgekomen. Final Fantasy kwam in de buurt, maar het houterige van de computer technieken straalde er aan alle kanten af. Zolang het acteertalent van bijvoorbeeld Jack Nicholson niet op een harde schijf te realiseren valt lijkt mij deze discussie overbodig. Simone doet een vage poging, maar zwengelt de discussie niet echt aan. Daarom doet het motief voor Pacino om te liegen over de herkomst van Simone ietwat geknutseld aan.

Teiltje

Is Simone een mislukte film? Geenszins. Als luchtige komedie is zij zelfs vrij behoorlijk. De film bevat enkele hilarische scènes en is daarom goed voor een leuk avondje uit. Jammer genoeg is de film helaas dus ook een beetje prekerig, en bij de boodschap dat liegen nooit goed is, heb ik toch wel even een teiltje nodig.