Infernal Affairs

In deel één volgt de kijker de mollen Ming (Andy Lau) en Yan (Tony Leung). Yan is als politie-infiltrant doorgedrongen in de hoogste regionen van de georganiseerde misdaad, en omgekeerd is Ming door maffiabaas Sam (Eric Tsang) het politiekorps binnengesmokkeld. Tijdens een belangrijke politieoperatie komen de twee allebei een spion in het thuisfront op het spoor (inderdaad: de ander) en wordt tegelijkertijd de eigen positie onzeker. Nadat de sleuteloperatie mislukt, wordt Ming overgezet naar Interne Zaken, vanwaar hij, begenadigd met toegangscodes tot geheime dossiers, nog beter zal kunnen jagen op de identiteit van Yan, om deze vervolgens door te briefen aan baas Sam.

Barok

Infernal Affairs is een Aziatische misdaadfilm in de beste traditie, en was dan ook een fantastische hit in Azië (en de Hollywood-remake staat op til). Het kan zijn dat je even moet wennen aan de ingenieuze uitwisselingen van koffers en informatie, aan de vette saus van sentimentele violen, aan poserende acteurs, of aan de raadselachtige keuzes die personages soms maken – er schijnt zelfs een vleugje boeddhisme in de film te zitten, maar deze gemakzuchtige Westerse recensent kon het er niet in ontdekken. Desondanks slaat Infernal Affairs nooit door in die wat barokke (hoort uw recensent daar ‘kitscherige’?) stijl die sommige exotische films kenmerkt.

Doordat de film niet één maar twee tragische helden heeft, verdubbelt de actie zich onwillekeurig en leef je dubbel zo hard mee. Maar het duale karakter ten spijt is het Hong Kong renaissanceman Andy Lau (uitblinker in zang, drama en Chinese kalligrafie), die door zijn manhaftiger rol de aandacht naar zich toetrekt. Lau mag als schmierende schurk die aan de verkeerde kant van de wet terechtgekomen is, fijne huzarenstukjes leveren en zowel de smeris als de snoodaard in de kaart spelen. Tony Leung moet zich vooral bedienen van het toch minder tot de verbeelding sprekende morsealfabet en een schichtige blik. Verder bestaat de taak van Leungs personage voornamelijk uit het in ieder geval niet door eigen gekluns verraden van zijn undercover-positie.

Infernal Affairs bevat te weinig actie en te weinig geweld om door te gaan voor een typische misdaadfilm. We zien alleen oorzaak en gevolg, nooit de gewelddadige handeling zelf, wat de film op een soort Hitchcockiaanse manier ten goede komt. Terwijl de kijker zich nog afvraagt hoe het toch af zal lopen met die arme hoofdinspecteur, valt de uitkomst van de zaak de kijker al rauw op het dak. Van twintig etages hoog, zo op het dak van een taxi, welteverstaan.

Op naar deel twee

Deel één doet hoge verwachtingen rijzen voor de komende twee delen. Het verhaal loopt lekker vlot en er blijft wat te raden over wat betreft de motieven van sommige van de karakters, en wellicht dat die beweegredenen dan opgehelderd worden in wat nog komen moet. We zullen af moeten wachten tot november: dan zal worden onthuld hoe het zo heeft kunnen lopen met de twee helden. Ik zie er alvast naar uit.