Catch .44

Dit jaar zijn jonge vrouwelijke criminelen een trend in filmland. The Bling Ring, Spring Breakers en Catch .44 tonen allen jonge vrouwen op het verkeerde pad. Meer dan eens worden ze gespeeld door actrices die hun lieve imago van zich af willen schudden. Emma Watson zet in Sofia Coppolas The Bling Ring stappen om herinneringen aan Hermelien te doen vervagen, en ook Disney Channels Selena Gomez laat haar ruige kant zien in Harmony Korine’s Spring Breakers. In die zin is Catch .44 al origineler: hoofdrolspeelster Malin Akerman is midden dertig en leidt niet onder een braaf imago. Regisseur dit keer is Aaron Harvey, die met Catch .44 een potentieel origineel gangsterverhaal opzet, maar niet altijd gelukkig is in de afwerking.

Laatste halte: het wegrestaurant

Tes (Malin Akerman), Kara (Nikki Reed) en Dawn (Deborah Ann Wolf) zijn criminelen in dienst van Mel (Bruce Willis). Ze hebben hun vorige opdracht verkloot en nu moeten ze het goedmaken. In een wegrestaurant, veertig kilometer verwijderd van de stad, moeten ze een drugsdeal onderscheppen. Dit loopt niet zoals gepland, en zo wordt het wegrestaurant het eindpunt voor vrijwel elk personage in de film.

Nadat Kara een schot hagel heeft opgevangen van de barvrouw en Dawn op haar beurt de barvrouw met lood heeft doorzeefd, klinkt er stevige rock en toont Harvey een totaal overbodige douchescènes. Deze film dient duidelijk met een knipoog te worden bekeken, zoals ook de introductie van menig personage doet vermoeden. Met grote gele letters in beeld wordt duidelijk gemaakt wie wie is.

Hoe iedereen verzeild is geraakt in de penibele situatie in het wegrestaurant wordt op non-lineaire wijze verteld. Aan bod komen de voorgeschiedenis van de vrouwen, hun relatie tot Mel, en hoe de door mysterie omgeven crimineel Ronny (Forest Whitaker) in het geheel past. Alles leidt naar het onvermijdelijke bloedbad dat plaats vindt in het wegrestaurant. Uiteindelijk staan er nog drie mensen overeind die elkaar onder schot houden: Tes, Ronny en Billy (Shea Whigham).

Gewapende driehoeksverhouding

Deze gewapende driehoeksverhouding beschouwen als een dubbele Catch-22, naar het boek van Joseph Heller, zou teveel eer zijn. De titel dient met een korreltje hagel genomen te worden, want ondanks de duidelijk door Heller geïnspireerde titel, valt in deze film geen vergelijkbare gelaagdheid te ontdekken. De ‘.44’ uit de titel verwijst dan ook alleen naar Mels .44 Remington Magnum, die verder overigens op geen enkele wijze een prominente rol inneemt.

Catch .44 heeft zo zijn momenten. Bruce Willis is vermakelijk in zijn kleine, criminele rol en ook Forest Whitaker vertolkt zijn verknipte crimineel op vrij briljante wijze. Toepasselijke muziek begeleidt de personages tijdens hun tocht naar het eindpunt en het concept van de film is leuk bedacht. Het non-lineaire aspect is ook aardig uitgewerkt, maar uiteindelijk belandt Catch .44 toch in de clichés die de film zo probeert te mijden. Want veel meer cliché dan een Mexican standoff in een film wordt het niet.