Eindelijk weer eens een avond cabaret op topniveau
Als je er dan toch voor kiest niks zinnigs te zeggen, daar bewust mee aan de slag gaat en vervolgens met sketches komt die allemaal raak zijn; ja, dan ben je als cabaretduo De Partizanen heel goed bezig. Het is slimme lolligheid wat de klok slaat, gehuld in twee strakke jasjes. Verplichte kost voor wie cabaret een warm hart toedraagt.
Met Merijn Scholten (1983) en Thomas Gast (1983) is het al direct lachen geblazen. Het cabaretduo, dat het Leids Cabaret Festival in 2013 won en tot vorig jaar toerde met hun debuutvoorstelling De Partizanen, bedient zich van verschillende verschijningsvormen en dat pakt ook nu weer uitstekend uit. Voorafgaand waarschuwen ze vooral dat er geen verbanden zullen zijn, en als ze er al zijn, gelieve de heren er fijntjes op te wijzen. Met dat statement is het lekker achterover leunen en wachten op wat komen gaat, al is het nog de vraag hoe ironisch hun boodschap eigenlijk is.
Bezorgservice
Die boodschap is namelijk behoorlijk ironisch. En behoorlijk briljant. De Partizanen zijn grootmeesters in typetjes. Neem gelijk de eerste scène over een pakje lucifers. Gladdere verkooppraatjes zijn er waarschijnlijk zelden vertoond, temeer wanneer Gast als tragische klant om de oren wordt geslagen met zijn slachtofferschap. 
Of wanneer Scholten vertelt over de bezorgservice als ware het een aflevering van Spoorloos, dat het huilerige stemmetje alleen al voldoende is om in de lach te schieten. Ook de accenten van twee kakdametjes, die vertellen over hun seksuele avonturen, zijn heerlijk om naar te luisteren. De mooiste scène is echter bewaard voor het uitbeelden van een moreel dilemma, uitgevoerd in de stijl van een stomme film en vertolkt met jerrycans. Dit alles krijgt extra glans door het soepele samenspel tussen Scholten en Gast, die elkaar haarfijn aanvoelen en perfect op elkaar ingespeeld zijn. Het gemak van het spelen is waarschijnlijk terug te voeren op de speelbeurten van hun eerste programma, dat toch ook al aangenaam verraste.
21ste eeuw
Nu lijkt het duo nog net iets volwassener te zijn geworden in hun speltechniek en is het plezier van het maken en spelen in alles terug te zien. Het openingsnummer is daarvan een sterk voorbeeld; teksten als goedgemutst, strak in het pak en op zoek naar nieuw avontuur benadrukken de stemming van beide heren. De nummers in de voorstelling worden voorzien van een hippe technobeat of een sample die zo uit het repertoire van De Jeugd Van Tegenwoordig had kunnen komen. Geen stijve, plichtsgetrouwe kleinkunst dus, maar muziek van de 21ste eeuw. De Partizanen durven alles en iedereen belachelijk te maken, inclusief henzelf, en maken cabaret niet groter (maar ook zeker niet kleiner) dan het is. Bovendien duurt geen sketch te lang. Integendeel, de voorstelling had nog best wat langer mogen duren. Maar ach, zo blijft er nog materiaal over voor volgende programma’s.
