Een bus vol hippies

Paradise Trips is zo’n typische sociaal-realistische tragikomedie waar de Vlamingen de laatste jaren patent op hebben. Denk aan Aanrijding in Moscou, Hasta la Vista of Brasserie Romantiek. Geen films die heel diep graven, wel verhalen die vaardig de juiste feelgood-snaar weten te raken.

Zo ook Paradise Trips. Mario dreigt in een zwart pensioengat te vallen. Zijn vrouw heeft hij niets meer te vertellen. Dan wordt hij onverhoopt opgeroepen om een groep alternatieve jongeren naar een Kroatisch festival te rijden. Na een leven lang brave burgers afleveren aan de Spaanse costa’s is zo’n ritje andere koek.

Veganistische nietsnut

Dockers – type druipsnor en Viva España-ringtone – moet aanvankelijk niets hebben van deze groep ongewassen, werkschuw tuig. Maar gaandeweg bouwt hij enkele vriendschappen op met een onzeker hippiemeisje en een jongetje die niet zo veel moet hebben van zijn vader, die hij een veganistische nietsnut vindt.

Op het festival in Kroatië ontdekt Mario dat de vader in kwestie zijn eigen zoon is die hij jaren niet meer heeft gezien, nadat hij hem heeft aangegeven bij de politie wegens drugshandel. De vraag waar Paradise Trips vanaf dat moment om draait, is of de norse vader zich zal verzoenen met zijn flierefluitende zoon. Het antwoord laat zich raden, maar het traject naar de feelgood-finale is aangenaam.

Jemig de pemig-grapjes

Regisseur Raf Reyntjes gebruikt het computerspel Mario Bros als een metafoor voor de onhandige en emotioneel geblokkeerde buschauffeur. Geestig is de scene waarin Mario na een LSD-trip inclusief Mario-pet door een bos met paddenstoelen zijn weg moet zoeken.

Minder geslaagd zijn de vele voor de hand liggende jemig de pemig-grapjes over hippies. Ook de Nederlandse inbreng – Noortje Herlaar heeft een rol als reisleidster annex schoondochter – is er met de haren (lees: vanwege de subsidie van het Nederlands Filmfonds) bijgesleept. Het is gelukkig hoofdrolspeler Gène Bervoets die de weerbarstige Mario de nodige diepgang geeft.