Humor met een roze glitter strik

De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen, in de volksmond de mormonen, staat centraal in deze hilarische musical. Twee elders (net volwassen mormonen die op zending moeten) worden op missie gestuurd naar Oeganda, waar zij de bevolking moeten bekeren tot het geloof. Die bevolking blijkt erg koppig en druk bezig met andere belangrijke zaken. Dit leidt tot allerlei misverstanden en uiteindelijk tot massale bekering.

Bespottende maatschappijkritiek

De musical drijft de spot met alles: het Mormoonse geloof, andere musicals en het stereotype beeld dat mensen hebben van Afrika. Bovendien maakt het allerlei alledaagse situaties belachelijk en is er veel maatschappijkritiek. Een voorbeeld is de overdreven vrouwelijke homoseksuele mormoon die ‘Turn it off’ zingt over zijn verboden gevoelens. Ook speelt hij een hoofdrol in ‘Spooky Mormon Hell Dream’ tussen Djengish Kahn en Hitler. De grappen die gaan over zin seksuele geaardheid zijn totaal niet politiekcorrect, maar ze zijn wel hilarisch en ook zeer maatschappijkritisch. De musical is razendsnel: flauwe ‘poep en plas humor’ wisselt af met goed gevonden grappen en veel ironie, waar veel dubbele lagen in zitten. Een dubbele laag zit bij voorbeeld in hoe de reis naar Afrika uitgebeeld lijkt te worden met een show die erg op The Lion King lijkt. Dit is kritiek op deze musical, racisme én het cliché beeld dat de meeste mensen hebben van Afrika.

(C) Julieta Cervantes

Elder Cunningham (Conner Peirson) en Elder Price (Robert Colvin) hebben een goede chemie, of beter gezegd ‘anti-klik’, op het podium. Price is de perfecte populaire Mormoon die denkt dat de wereld om hem draait, Cunningham is zijn tegenpool en wordt wonder boven wonder juist succesvol. De toon voor hun vriendschap wordt duidelijk gezet in het nummer ‘You and me (but mostly me)’, waarin duidelijk wordt dat Price in Afrika de show moet gaan stelen en Cunnningham slechts een hulpje is. Vooral de vertolking van Conner Peirson valt op, met bijna elke (on)subtiele beweging zorgt hij voor lachsalvo’s.

Hoogstaande internationale kwaliteit

The Book of Mormon drijft ook de spot met het medium musical, vooral door zeer groots uit te pakken. De musical zit vol grote dansnummers, waarbij het grote ensemble choreografieën danst die doen denken aan grote musicalklassiekers. De musical voldoet aan alle eisen van een klassieke musical: grootse choreografieën, regelmatig kostuumwisselingen, veel zang en gevarieerde decorwisselingen. Het drijft de spot, maar is op zichzelf een perfecte musical van hoge kwaliteit. Bovendien past de inhoud natuurlijk niet in het stereotype beeld dat mensen hebben van musicals: zoetsappige liefdesverhaaltjes. De musical zit namelijk vol harde humor en gescheld.

In het kader van de serie Broadway in Carré  werd de Engelse versie van The Book of Mormon in 2019 naar Carré gehaald. Naar aanleiding van dit succes draait de musical nu weer drie weken in Carré. In de jaren daarvoor speelden onder andere de internationale versies van Sunset Boulevard en The Courious Case of the Dog in the Night-time kort in Carré. Een jonge traditie die hopelijk nog lang blijft bestaan, want deze hoogstaande grootse musicals hebben we zelden in Nederland. Er wordt nergens op bezuinigd: de ensembles zijn bestaan uit veel dansers en met kostuums en decor wordt ook groots uitgepakt. Bovendien is het erg leuk om zulke stukken eens in het Engels te zien, want dat is vaak toch de vorm waarin je de muziek al kent.

The Book of Mormon is een musical die iedereen belachelijk maakt, maar niemand beledigd. Na de voorstelling stonden er buiten Carré zelfs een paar Mormonen hun geloof te verspreiden. Kortom, deze musical is een must-see voor iedereen: of je nu van musicals houdt of ze haat, of je Southpark kijkt of niet, of je nou gelooft of niet!