Je bent veertig en je wilt wat

Raffaella Barker voegt nog maar eens een werk toe aan deze categorie boeken. De formule is wel makkelijk: een vrouw is zat van het leven dat ze nu leidt met haar op zichzelf gerichte echtgenoot en het liefst een paar puberende kinderen. Ze doet iets ‘raars’ en komt een jeugdliefde tegen. Het einde is vaak te zoet voor woorden: ze keert gewoon terug naar haar echtgenoot, die eigenlijk niets meer goed kon doen. Eind goed, al goed.

Geen eigen leven

Zo ook Laura Sale, de hoofdpersoon in Groen gras. Ze leeft samen met kunstenaar Inigo. Ze wonen in Londen en hebben en tweeling van 14 jaar oud. Inigo maakte de kunstwerken en Laura helpt daarbij. Toch zint het Laura maar niets. Ze heeft geen eigen leven en iedereen doet maar waar ze zelf zin in hebben, behalve zij zelf. Niemand houdt rekening met haar. Ze vertrekt naar een huisje op het platteland. Daar komt ze haar jeugdliefde tegen, wiens vrouw net is weggelopen. Voor Laura nog meer reden om te gaan twijfelen aan het leven dat ze nu leidt.

Onverwacht grappig

Omdat het boek in medias res begint, zijn er veel flashbacks. Deze stijl leest altijd makkelijk weg en dat doet het boek van Barker ook. Groen gras kent ook best grappige scènes, die vooral om de onverwachtheid er van wel leuk zijn. De stukken over het maken van het werk van Inigo zijn soms grappig. Maar van kritiek op de manier waarop de kunstwereld werkt is ook weer geen sprake. Daarvoor zijn de gedeeltes daarover te kort en te weinig uitgewerkt.

Het perspectief in het verhaal is apart. Eigenlijk springt de schrijfster constant over van auctoriaal naar personeel vertelperspectief en weer terug. Misschien is dat speels bedoeld, maar het maakt een rommelige indruk. Doordat wisselde perspectief is Laura vaak ook de persoon, die alles meemaakt. Dit is natuurlijk ideaal voor de ‘zichzelf respecterende’ vrouw van middelbare leeftijd. Zou een lezeres zich op bank zitten te verbijten? (‘nee Laura, doe het niet, zeg dat je het niet wilt!‘)

Groots en meeslepend

Het boek is niet meer dan dit verhaal. Er zitten geen diepere betekenissen in het boek. Het gaat gewoon over Laura en haar leven, dat niet saai is, maar blijkbaar ook niet interessant genoeg voor een boek. Of eigenlijk leek het leven van een kunstenaarsvrouw me leuker om te lezen dan een vrouw die terug wil naar een eenvoudige levensstijl. Misschien willen vrouwen van veertig wel niet meer groots en meeslepend leven.