Nieuwe avonturen van Robbedoes en Jeremiah

Robbedoes en Kwabbernoot: De man die niet wil sterven

Morvan & Munuera

Munuera is internationaal vooral bekend van zijn tekenwerk bij de komische serie Merlijn. In Nederland moet hij het vooral hebben van zijn nog bescheiden Robbedoes-oeuvre: dit is namelijk pas het tweede album van zijn hand, dat wederom is geschreven door Morvan. Deze twee maakten samen al het album Parijs onder de Seine, nadat Robbedoes jarenlang had stilgelegen. Dat album stelde teleur, maar het lijkt erop dat ze met dit nieuwe album hun draai hebben gevonden.

Lekker flitsend

Het tekenwerk in De man die niet wil sterven is weer lekker dynamisch, de nodige actiescènes worden door Munuera prima in beeld gebracht. In tegenstelling tot veel van de andere (ex-) Robbedoestekenaars probeert Munuera niet opperRobbedoestekenaar Franquin te kopiëren, maar ontwikkelt hij gewoon zijn eigen stijl. Hiermee doet Robbedoes nog meer een stap in de richting van humor dan vroeger al het geval was; het realisme is nu voorgoed vaarwel gezegd. De verhaallijn is doorspekt met komisch ogende situaties en Munuera is op die momenten op zijn allersterkst. Vooral op de momenten dat er paniek is bij de hoofdpersonages is het allemaal erg grappig.

Knipoogjes naar het verleden

Het verhaal is zeer komisch, en met zijn nodige knipogen naar het verleden voor lezers van alle leeftijden een genot om te lezen. Met optredens van onder anderen de Kwabberkopter en neef Wiebeling is het album één grote ode aan het verleden van Robbedoes. Veel grapjes zijn alleen te vinden voor de echte kenners, maar ondanks dat is het verhaal ook leuk voor ‘normale’ lezers. De verhaallijn is meer een soort excuus voor een uitstapje naar de jungle, wat natuurlijk gepaard gaat met de nodige spannende situaties. Best leuk dus, maar niet iets waar de serieuze striplezer op zit te wachten.

Leuk voor iedereen?

Al met al hebben Morvan en Munuera nu dus wel degelijk een leuk verhaal geleverd. Het tekenwerk is goed, het verhaal doet wat het moet doen en de auteurs zijn al weer hard bezig aan nieuwe verhalen: het lijkt er dus op dat Robbedoes-fans weer mooie tijden tegemoet gaan. Voor de liefhebbers van serieuze strips is dit album echter een toonbeeld van datgene wat ze niet willen lezen, zij kunnen het dan ook beter links laten liggen.

Jeremiah: Een haven in de schaduw

Hermann

Hermann schrijft nu al jaren zijn eigen scenario’s en is daarmee een van de weinige tekenaars die op succesvolle wijze de overstap van geleverde scenario’s naar eigen werk heeft gemaakt. Waar veel tekenaars nog wel eens moeite willen hebben met het schrijven van een goed scenario, zijn die van Hermann altijd van een hoog niveau. Na jaren van lovende recensies voor zijn andere zelfgeschreven serie, De Torens van Schemerwoude, besloot Hermann enkele jaren geleden zich volledig te wijden aan Jeremiah en nog wat losse albums. Dat legde hem geen windeieren, want hij doet het nog altijd goed bij het grote publiek.

Vreemd dorpje

Jeremiah komt deze keer samen met Kurdy in een nogal vreemd dorpje terecht: de mensen zijn allemaal zeer gelovig en staan onder leiding van Jason, een soort plaatselijke vertegenwoordiger van god. Natuurlijk gaan er juist op het moment dat de twee helden in het dorpje zijn, net allemaal dingen mis en dat zorgt voor de nodige spannende situaties. Helaas werkt Hermann het verhaal niet zo erg goed uit. Met het gegeven van een zwaar godsdienstig dorpje had hij veel interessantere dingen kunnen doen dan hij nu heeft gedaan. Een haven in de schaduw is nu gewoon een avontuur vol actie geworden en mist helaas de nodige diepgang. Dit soort verhalen zijn er genoeg, en dat is eigenlijk het grote nadeel van de serie Jeremiah.

Negatieve effecten

De tekeningen zijn van het vaste hoge niveau dat Hermann eigenlijk al sinds het begin van zijn carrière in de jaren zestig blijft vasthouden. De inkleuring is echter een ander verhaal. Nog altijd probeert hij diepte aan zijn tekeningen te geven door de inkleuring, maar helaas doet hij dit op een manier die alleen maar negatieve effecten heeft: alles oogt er lelijker door, letterlijk en figuurlijk. Vooral bij vrouwen heeft Hermann er duidelijk moeite mee om alles goed uit te werken, met als gevolg dat elke vrouw die hij tekent er een beetje hetzelfde uitziet. Meestal gaan ze ook nog eens door het leven met een nogal domme uitdrukking op hun gezicht, zodat het moeilijk is met ze te sympathiseren. Op zich is dat geen ramp, maar Jeremiah en Kurdy gedragen zich altijd alsof ze met best mooie vrouwen te maken hebben, en dat creëert een vervreemdend effect.

Leeg gevoel

Jeremiah: Een haven in de schaduw is best leuk, maar laat toch ook een beetje een leeg gevoel achter. Bij alles heb je het idee dat het net wat beter uitgewerkt had moeten worden, en dat is jammer. In tegenstelling tot met zijn one-shots begint Hermann met zijn series een beetje de gemakkelijke weg te volgen. De verhalen worden zwakker en moeten het hebben van de reputatie van de serie, en ook het tekenwerk overtuigt niet meer. Misschien toch tijd om een scenarist te gaan zoeken?

Robbedoes en Kwabbernoot 48: De Man die niet wil Sterven • Tekeningen: Munuera • Scenario: Morvan • Uitgever: Dupuis • Prijs: € 4.50 (softcover) • 56 pagina’s • ISBN: 90 314 2705 5

Jeremiah, nr. 26: Een Haven in de Schaduw – Collectie: Spotlight • Tekeningen en Scenario: Hermann • Uitgever: Dupuis • Prijs: €4.95 (softcover) • 48 pagina’s • ISBN: 90 314 2738 1