Meesterverteller wankelt nog een beetje
Er werd door menigeen reikhalzend uitgezien naar het debuutalbum van stripauteur Milan Hulsing. Eerder was werk van deze talentvolle tekenaar te bewonderen in bladen als Zone 5300 en Zozolala. Het moet gezegd, de uitgave ziet er verzorgd uit. Hulde hiervoor.
Het album zelf bestaat uit een aantal korte verhalen. Wat direct opvalt is de rijke schakering in stijl. Zo zijn de eerste twee verhalen Science Noire en Wat Fred niet wist op een ingetogen wijze vormgegeven in een monochrome stijl. Milan Hulsing ontpopt zich als een ware meesterverteller. Genadeloos sleept hij de lezer mee in zijn bizarre vertelspinsels. Zo wordt ons in Science Noire een blik gegund op het boeiende leven van een verzamelaar. Een verzamelaar van doodsliederen, welteverstaan. Vastgelegd op lokatie. Vakkundig wordt er een web gesponnen van genadeloze intriges en moordende ambities binnen een morbide tak van de wetenschap.
Ook het titelverhaal siddert bij tijd en wijle. We maken kennis met Fred, een geestelijk onvolwassen jongen, die idolaat is van alles wat met ruimtevaart heeft te maken. Zijn lang gekoesterde droom – als een Odysseus door de immense ruimte rondzwalken – voedt zijn paranoia als hij ontdekt dat zijn omgeving iets voor hem verborgen houdt. Uit de signalen die hij opvangt, maakt hij op dat de ruimtereis aanstaande is. En dat met op de achtergrond, cynisch genoeg, de eerste atoomproeven. Maar waarom wordt hij overal buiten gehouden? Heeft hij iets misdaan? Is hij onwaardig? Terwijl juist hij zich niet zelden een buitenaards wezen waant op deze groene planeet.
~
Expressief
De uitbundige serie The Jetsetters brengt het album enigszins uit evenwicht. De expressieve vormgeving doet een verwoede poging de karige verhaallijnen te overschreeuwen. De toon is vaak pretentieus met de nodige pathos en ironie, maar mist de scherpzinnigheid om echt uit de verf te komen.
Deze scherpte is wel terug te vinden in het verhaal De bloedelozen waarin onze genadeloze maatschappij grimmig wordt ontleed. Het machtig kapitaal kraait victorie terwijl op de achtergrond de socialistische idealen fluisterend rondzingen. Het is knap dat de auteur telkens weer de juiste tekenstijl weet te vinden. In dit geval een minimalistische en inktzwarte lijnvoering die hier en daar doet denken aan Picasso en Malevitsj.
In Daisy gaat uit dansen laat Milan Hulsing zich van zijn bizarre kant zien. De lichamelijke lust wordt hier in al zijn zinnelijkheid blootgelegd. In letterlijke zin. Het verhaal is prikkelend en fantasierijk, en verraadt de voorliefde van de auteur voor alles wat met pulp heeft te maken.
Kortom, het debuutalbum van Milan Hulsing vormt interessant leesvoer voor de liefhebber. Al verliest de auteur zich nu en dan in zijn hunkering naar diepgang. De grote kracht van deze debutant zijn de ogenschijnlijk onbegrensde vindingrijkheid en zijn veelzijdige tekentalent. Voorwaar, eigenschappen die een mooie toekomst in zich herbergen.
