Lolbroek

Generaal Betty denkt van haar vrije dag te kunnen genieten, Angelique verheugt zich op haar trouwerij en Vincent en Marieke verheugen zich iets minder op de trouwerij van Vincents zus Angelique. Deze dagelijkse beslommeringen worden echter ruw verstoord wanneer een UFO op Texel landt. Betty wordt opgetrommeld om deze crisissituatie te controleren en schiet de eerste reusachtige worm die de moed heeft de UFO te verlaten dood. Het gevolg is dat Texel binnen no time belegerd wordt door destructieve wormen die geen vierkante centimeter van het eiland heel lijken te willen laten.

De pretentie hilarisch te zijn
Het is altijd bewonderenswaardig wanneer schrijvers de pretentie laten voor wat ze is en een verhaal schrijven dat zo vermakelijk is dat de afwezigheid van enige diepgang nergens gemist wordt. Het lijkt erop dat ook Mantel dit heeft willen proberen met deze ‘sciencefiction-streekroman’, de treffende omschrijving die op de achterflap van het boek prijkt. Maar al vrij vlot wordt duidelijk dat Mantel met Invasie op het eiland de pretentie heeft gehad niets minder dan een hilarisch boek te schrijven. Een boek dat je niet in de trein durft te lezen omdat je niet anders kan dan hardop lachen om de ene na de andere goeie grap.

Een boek waarvan de mensen zeggen: ‘Weet je wat ik nu gelezen heb? Een boek over buitenaardse wormen die de wereld kapot komen maken. Het klinkt misschien vergezocht, maar het is ge-wel-dig. Nog nooit zo hard gelachen om een boek.’

Een ergerlijk trucje
Invasie op het eiland gaat helaas gebukt onder die pretentie. In bijna iedere zin probeert Mantel iets grappigs te schrijven en ieder personage moet een grappige, vergezochte eigenschap hebben. Dat is de eerste pagina nog wel vermakelijk. Zo wordt de lezer met een zin ‘Vincent ging rechtop in bed zitten en keek hongerig naar de korst van tomatensoep op het slapende gezicht van zijn vrouw’ wel op scherp gezet en nieuwsgierig gemaakt. Doordat iedere zin echter zo raar en absurdistisch is, verwordt Mantels stijl al snel tot een trucje dat niet meer interessant, maar ergerlijk is.  Een trucje ook dat het vertellen van een verhaal in de weg staat. Een spanningsboog in het verhaal blijft afwezig en de lezer blijft uiteindelijk zitten met een leeg verhaal dat nergens leuk wordt. 

Invasie op het eiland is daarom een kwelling om te lezen. Telkens hoop je dat Mantel toch nog ergens een écht goede grap vandaan weet te toveren, dat het verhaal toch nog ergens een interessante wending neemt. Die hoop blijkt na 190 pagina’s echter ijdel te zijn geweest.