Betaalde vriendschap

Het hoofdpersonage uit deze roman vertoont overeenkomsten met Helen Memel, de heldin uit Charlotte Roches roman Vochtige streken: beiden zijn jonge vrouwen met een moeilijke jeugd, die zoekende zijn en in die zoektocht vreemde streken uithalen. Waar Helen zich uitleeft op haar eigen lichaam, zoekt Lynn het buiten zichzelf, in het leven van anderen. Maar beide karakters ervaren dezelfde leegheid en willen die koste wat kost invullen, of dat nu gezond en normaal is of niet.

Patroon

Lynn is ontslagen uit een psychiatrische kliniek en werkt sindsdien in een luxe hotel als kamermeisje. Waarom ze was opgenomen, wordt in het verhaal niet duidelijk. Dat het nog steeds niet helemaal lekker loopt wel. Ze heeft geen vrienden en lijkt weinig plezier te beleven in haar dagelijkse bezigheden.

In haar leven lijkt Lynn weinig sturing te ervaren, misschien dat ze daarom haar weken volgens een vast ritme indeelt: op woensdag is ze vrij, donderdag belt ze haar moeder, vrijdag gaat ze naar haar therapeut. Op een dinsdag kruipt ze na haar werk onder het bed van een van de hotelgasten en blijft daar vervolgens tot de ochtend liggen. Dit patroon herhaalt zich elke week.

Gelegen onder het bed vangt ze flarden op uit de levens van anderen, ze luistert mee, slaapt als zij slapen, ligt wakker als zij wakker zijn, masturbeert als er boven haar gevreeën wordt. Als een van de gasten een escortdame uitnodigt en deze haar visitekaartje laat vallen, lijkt er voor Lynn wat leven in de brouwerij te komen.

Less is more

Ondanks dit intrigerende gegeven, slaagt Orths er niet in de spanning op de lezer over te brengen. Daarvoor is het verhaal net iets te voorspelbaar: de moeilijke jeugd met een afwezige vader en een moeder die niet kan luisteren, de knikkende therapeut, Lynn die de overspelige hotelgast wil verklikken bij zijn echtgenote en tot slot de betaalde vriendschap met escortdame Chiara, die nooit meer wordt dan dat.

De roman is bovenal weinig origineel en dat is ook het grote verschil met Roches Vochtige streken: van dat boek kun je vinden wat je wilt, origineel is het wel. Less is more moet Orths gedacht hebben toen hij Het Kamermeisje schreef. Toch werkt deze techniek om de spanning op te voeren in dit geval eerder averechts: je tast als lezer in het duister over de beweegredenen van Lynn om zich te gedragen zoals ze zich gedraagt. Orths laat weinig los en beperkt zich tot voorspelbaarheden. En dat is jammer.