Een tekortschietend sprookje

Als een sprookje

Het verhaal is als een sprookje. Ryu, die altijd voor zijn jongere zus heeft gezorgd, trekt erop uit en komt op een eiland terecht waar alleen vrouwen mogen komen. Een waarschuwing van een mysterieuze oude vrouw slaat hij in de wind en hij gaat op onderzoek uit. Op de bodem van een dode vulkaan vindt hij twee levensechte beelden van een vrouwelijke tweeling. Als hij het voorste beeld aanraakt wordt dat levend, en zonder dat hij er iets tegen kan doen verandert dit ex-beeld hem zelf in een stenen beeld. Zij wekt haar tweelingzusje tot leven en dat blijkt een iets vriendelijker meisje, want zij wil niet dat Ryu van steen blijft. Helaas luistert haar zus niet, en samen verlaten ze Ryu. Diens thuis achtergelaten zusje vraagt zich echter na enkele weken af waarom hij niks van zich laat horen. Ook zij gaat dan op onderzoek uit.

Moeite met de neus

De tekeningen van Illona zijn apart. Ze lijkt moeite te hebben met het weergeven van de neus en van het gezicht in het algemeen. Dit wekt een zekere irritatie op, die gelukkig niet allesbepalend is voor de leesbaarheid van het album. Verder zien de tekeningen er goed uit, al is hun kwaliteit nu ook weer niet bijzonder hoog: de inkleuring is degelijk, maar bij vlagen matig afgewerkt. Eigenlijk is er maar één echt goed getekende scène, en dat is als Ryu door een met planten begroeide omgeving loopt. Op dat moment lijkt Illona zichzelf te overtreffen, en het is dus jammer dat er niet meer van die scènes in dit verhaal zitten. Helaas werkt ook de uitgeverij niet mee aan de kwaliteit van de tekeningen. Er zit namelijk een lelijke misdruk in dit album, waarbij de kleuren te ver naar een bepaalde kant worden gedrukt en zij bijgevolg niet meer bij de tekeningen passen. Gelukkig gaat het maar om een pagina, maar het blijft irritant.

Zwak punt

Het verhaal van De Danseres van de Tijd: De Geheime Tuin is een beetje warrig. Het is niet altijd duidelijk wat er nou precies gaande is, maar gelukkig is de plot ook niet al te ingewikkeld zodat het verhaal nog redelijk te volgen blijft. Vermoedelijk blijft de vergelijking met een sprookje ook in de komende delen overeind, en zal dus nooit een verklaring worden gegeven voor het feit dat beelden zomaar tot leven komen. Deze als vanzelfsprekend aangenomen mysterieuze zaken zijn echter niet in die mate vanzelfsprekend dat de auteurs er gemakkelijk mee weg kunnen komen. Een ander zwak punt van De Danseres van de Tijd: De Geheime Tuin is de lengte van het verhaal. Het telt weliswaar 46 platen, maar toch gebeurt er te weinig om een volledig album te kunnen vullen. De auteurs hadden beter het volgende deel meteen in dit boek verwerkt. Met een beetje pech wordt het verhaal nog niet eens in het tweede deel afgesloten. Dat zou betekenen dat het nog wel een tijdje duurt voordat de conclusie volgt.

Geen verschil met de massa

De Danseres van de Tijd: De Geheime Tuin is niet echt van buitengewone kwaliteit. Je laat het beter nog even aan je voorbij gaan in afwachting van de eventueel te verschijnen volgende delen. Het verhaal is weliswaar lekker mysterieus, maar de auteurs vertrouwen iets te veel op het vanzelfsprekende effect en vergeten daardoor bepaalde dingen uit te werken. Ook de tekeningen zijn niet buitengewoon. Er is dus eigenlijk niets wat dit album onderscheidt van de massa.