Een nieuw lief voor Brusselmans

De fascistische, racistische, seksistische, homofobe (en meer van dat soort foute zaken) Carlos Gardeboe is qualastofontonderzoeker aan een universiteit (wat een qualastofont precies is, wordt overigens pas op de laatste pagina’s van de roman duidelijk). Van wie hij zijn intelligentie geërfd heeft, is moeilijk te zeggen. Zijn impotente vader Sylvain is boer en zijn moeder Vanessa droomt alleen maar van potente negers op zonovergoten stranden. Misschien heeft hij het intellect dan van zijn grootmoeder Appolonia, die niet op kan houden over de literaire kwaliteiten van auteur Bertus Lomp.

Maagdelijkheid
Carlos lijkt het als qualastofontonderzoeker allemaal prima voor elkaar te hebben, maar ook hij heeft zijn demonen. Zo komen ’s nachts de zorgen en de nachtmerries:

Hij droomde binnen de twee minuten alwéér dat prinses Mathilde haar reet afveegde aan z’n gezicht. Maar nu werd hij daar in z’n droom niet geil van omdat prinses Mathilde waarschijnlijk bonen gegeten had want haar stront stonk verschrikkelijk. Of rotte vis, misschien had ze dat gegeten, in combinatie met die bonen. Hoe dan ook bleef ze maar vegen met die kont en het gezicht van Carlos raakte steeds meer bedolven onder een werkelijk heel dikke laag ranzige stront.

Bovendien maakt Carlos zich toch best wel veel zorgen over zijn maagdelijkheid, waar hij toch wel een keertje van af moet. Om nog maar te zwijgen over de problemen binnen het gezin. Vader, moeder, grootmoeder en zoon kunnen elkaar niet luchten of zien. Het zorgt voor veel emotionele momenten waarbij het toch moeilijk voor de lezer is om het droog te houden. Zo moet Vanessa weer tussenbeide komen als Carlos en Appolonia elkaar bijna aanvliegen:

Nu moet het gedaan zijn! Ik werk hier elke dag het zweet op m’n vagina om voor een leuk huisgezin te zorgen en dan krijg je iedere keer dit! Ik trek het niet meer, ik ga eraan ten onder, ik verzuip in het diepe.

Avontuur en vreemde personages
Hoe het verhaal zich ontwikkelt, vraagt u zich af? Nou, niet, eigenlijk. Brusselmans beschrijft simpelweg een weekend in het leven van Carlos Gardeboe. Een weekend vol avontuur en vreemde personages weliswaar, maar trouwe Brusselmansfans, wees gerust: ook dit verhaal gaat nergens naartoe. Brusselmans probeert op vertrouwd knullige wijze Carlos’ bizarre bezigheden van het weekend naar een nog onwaarschijnlijkere climax toe te schrijven, maar diepere lagen zijn natuurlijk afwezig.

Brusselmans liet met zijn vorige twee romans zien dat als hij ongelukkig is, hij de beste boeken schrijft. Watervrees tijdens een verdrinking en Mogelijke memoires waren dan ook ouderwets goed. Brusselmans heeft vast weer een nieuw lief gevonden, want de volslagen onzin in De qualastofont kan bij lange niet tippen aan de serieuzere, met somberheid doordrenkte voorgangers. De qualastofont is grappig en vermakelijk, dat zeker, maar ook niets meer dan dat.