Grillig boek over grillig Milaan
Bravo probeert als pooier in Milaan zijn hoofd boven water te houden. Wanneer er een bloedbad plaatsvindt op een seksfeestje van een vooraanstaand politicus, valt de verdenking op hem. Dan blijkt dat hij niemand kan vertrouwen en op zoek moet naar de waarheid.
Vanaf de eerste bladzijde windt Giorgio Faletti er geen doekjes om. Het karakter Bravo, vanuit wiens perspectief het verhaal wordt verteld, introduceert zichzelf als volgt: ‘Ik heet Bravo en ik heb geen lul.’ Zo eerlijk en direct wordt Faletti hierna niet meer, want wat volgt is een onnavolgbaar, duister verhaal over de Milanese onderwereld.
Bravo is een succesvolle pooier, die zijn meisjes aan de rijke bovenklasse van Italië prostitueert. Hij heeft een aantal kennissen maar geen echte vrienden. Met zijn blinde overbuurman Lucio komt hij nog het dichtst in de buurt van vriendschap: elke dag dagen ze elkaar uit met het oplossen van cryptogrammen.
Bunga bunga
Wanneer Bravo een nieuw meisje onder zijn hoede neemt, lijkt dat een goede zet; Carla valt erg in de smaak bij de klanten. Maar de ochtend na het bloedbad tijdens het seksfeestje – de link naar de bunga bunga-feestjes van Berlusconi is snel gelegd – blijken alle aanwezigen gedood. Behalve Carla, zij is spoorloos.
De band tussen Bravo en vrouwen is bijzonder omschreven: vanwege een verboden relatie is hem zijn penis afgesneden. Dat hij seksueel nooit meer kan presteren weerhoudt hem er niet van zijn inkomen met vrouwen te verdienen. Zij blijven een belangrijke rol spelen in zijn leven. Naarmate het boek vordert wordt meer en meer uit de doeken gedaan over de gebeurtenissen die hem, letterlijk, hebben gevormd tot de man die hij nu is.
Desondanks is het moeilijk om grip te krijgen op het verhaal. Gebeurtenissen volgen elkaar in willekeurige volgorde op, waardoor je als lezer steeds weer moet opstarten. Dit haalt het ritme uit het boek en maakt het een cryptogram die je – net als Bravo en zijn overbuurman – moet oplossen. Het is een spannend verhaal, maar verliest zijn kracht omdat het op een te onduidelijke wijze wordt verteld.
Gebrek aan keuze
Dit is niet het eerste boek van Faletti; hij schreef eerder Ik dood en Ik ben God, die goed werden ontvangen. Het zijn zelfs bestsellers in Italië en worden mogelijk verfilmd. Faletti is echter niet alleen schrijver maar ook autocoureur, acteur, advocaat en reclameman. Het lijkt of hij teveel tegelijk wil, wat zijn weerslag vindt in De vrouwenverkoper. Faletti kan geen keuze maken in vertelwijze en flitst heen en weer tussen chronologie en in flashbacks, waardoor de samenhang ontbreekt. Bovendien worden de terugblikken slecht ingeleid.
De vrouwenverkoper is een goed verhaal, maar mist doortastendheid van de schrijver om het goed te vertellen.
