In Sin City ligt het verderf in schaduwen gehuld

de ultieme uitvoering van het genre; de sfeer druipt bijna letterlijk van de bladzijden af. Dit dankzij de meesterlijke tekeningen van Miller. Wie echter ook een goed uitgewerkt verhaal verwacht, komt in Sin City waarschijnlijk niet aan zijn trekken.

Sin City is in feite een decor voor meerdere verhalen die aan het brein van de redelijk geniale Frank Miller zijn ontsproten. Miller, winnaar van meerdere Eisner awards en filmmaker, heeft met zijn boeken over het duistere Basin City een wereld gecreëerd waarin het onderscheid tussen goed en kwaad wordt gevormd door aardige en onaardige schurken.

Meedogenloos
In het eerste deel uit de reeks dat in het Nederlands is verschenen – Een wreed vaarwel – volgen we de afstotelijke crimineel Marv op zijn persoonlijke wraaktocht. Hij zoekt de moordenaar van het hoertje Gloria, dat hij dood naast zich vindt als hij ontwaakt na een gepassioneerde nacht. Hij komt op het spoor van een groter complot door iedereen die op zijn pad komt meedogenloos te vermoorden.

Daarmee is het verhaal wel zo’n beetje verteld. Alles draait om geweld en corruptie, tot aan het grimmige einde toe. De tegenstanders die Marv tegenkomt zijn stuk voor stuk dusdanig slecht dat Marv er vanzelf sympathiek door wordt. Waar die slechtheid vandaan komt, wordt nergens verklaard of in enig perspectief geplaatst. De vrouwen in het Sin City van Frank Miller zijn al even corrupt; de perfect gevormde en sexy afgebeelde dames zijn allemaal hoeren, die prima van zich af weten te slaan, maar verder niet tot leven komen.

Lust voor het oog
En toch is Sin City een geweldige strip. De zwart-wittekeningen van Frank Miller zijn zo ongelofelijk goed dat een verhaallijn eigenlijk overbodig is. De figuren bewegen zich voort door een verdorven stad die in schaduwen is gehuld en de actie wordt vooral verbeeld door middel van grafische suggesties waar je soms even de tijd voor moet nemen eer de details op hun plaats vallen.

Enige jaren geleden is Sin City ook zeer goed verfilmd. De film verbindt enkele verhaallijnen die door Miller in meerdere boeken zijn uitgewerkt, waaronder ook het verhaal van Een wreed vaarwel. Toch zijn de tekeningen harder en confronterender dan de bewegende beelden en ondanks het expliciete geweld een lust voor het oog.