Zware thema’s verpakt in heldere kleuren

Als Dansen op de vulkaan begint, is Flo voor het eerst zonder zijn vriend Bas weg. Tien dagen in het buitenland, als fotograaf voor een reisreportage. Hij heeft het er lastig mee. Doordat hij Bas mist, kan Flo niet echt genieten van de reis. Dat komt overigens ook door zijn reisgenoot, die iedere nacht erger snurkt. En dan helpt het ook niet mee dat de batterijen van Flo’s camera steeds leeg zijn. Dat soort zaken zijn nu niet meteen de grootste problemen die je in een graphic novel kan verwachten.

Herkenbaar

Floor de Goede is bekend geworden met zijn autobiografische strips op doyouknowflo.nl, stripjes die ook in verschillende dagbladen werden gepubliceerd. Die stripjes, met Flo als hoofdpersoon, zijn – of lijken – autobiografisch geïnspireerd. Vaak gaan ze over herkenbare situaties en het is heel makkelijk om je in de hoofdpersoon te verplaatsen.

In zijn boek vind je dus geen verwerking van survivor’s guilt zoals in Maus, of een deconstructie van het genre zoals in Watchmen. Maar wel die kleine, vervelende dingetjes die je zo weg van thuis tegenkomt. Normaal zijn die al erg genoeg, maar ze zijn nog net wat erger als je je alleen voelt. Zo brengt De Goede ze in ieder geval in beeld. De ongemakken die hij beschrijft, zijn symptomatisch voor een diepere emotie die voortdurend onder de oppervlakte schuurt, maar zelden uitgesproken wordt. 

Al die dingetjes samen

Het is De Goede gelukt om de herkenbaarheid van zijn stripjes vast te houden in zijn eerste – gelukkig nogal omvangrijke – graphic novel. Niet alleen het voor het eerst van elkaar weg zijn komt aan de orde, er is ook aandacht voor de relatie tussen Bas en Flo en de verschillende manieren waarop de twee met het alleen-zijn omgaan. En voor de zoektocht van Flo naar zichzelf, of naar meer zelfvertrouwen.

Hierbij zijn het niet alleen de ervaringen van Flo die worden verteld, ook de kant van Bas wordt gepresenteerd. Of misschien is het alleen maar wat Flo bedenkt over wat Bas heeft gedaan. Dat zou op zich wel kloppen met het beeld dat wordt opgebouwd van Flo, als een onzekere jongen die een ander nodig heeft. Dat is nu niet het meest positieve beeld dat je over jezelf kunt hebben. Des te dapperder is het dan ook dat De Goede dat toch zo weergeeft.

Licht en kleurrijk

Dansen op de vulkaan is een kleurrijk boek dat een vrij zwaar thema behandelt. Alleen zijn, het gemis van de ander, onzekerheid over wat er gaat komen, of hoe het zou moeten zijn… Dat het geheel goed behapbaar blijft komt niet alleen door de herkenbaarheid van de situaties, maar ook door de manier waarop het verhaal is vormgegeven. Door de vriendelijkheid van de tekeningen, de frisse kleuren en het ritme van het verhaal wordt het op geen enkel moment melodramatisch of pathetisch. Dat is op zich al een prestatie voor een verhaal een emotionele ontwikkeling weergeeft, met alle bijbehorende hoogte- en dieptepunten. Flo heeft een onschuldige uitstraling, met heldere kleuren en ronde vormen. Het geheel is duidelijk een strip, niet realistisch getekend, maar wordt op geen enkel moment een karikatuur. Het uiterlijk van de strip heeft meer weg van Guust en Lucky Luke dan van Kuifje of het werk van Joost Swarte.

De grootste aantrekkingskracht van Dansen op de vulkaan is dat dat grote, zware thema van liefdesproblemen, zoals afhankelijkheid, eenzaamheid en afstand binnen een relatie, zo klein gebracht wordt. Of nou ja, klein… Onschuldig is misschien het beste woord om het mee te omschrijven. Flo gaat op zoek naar zichzelf, maar dat levert geen navelstaren op. Wel een mooi verhaal.