Bovennatuurlijke kitsch

Dat Ploy en Falque geen nieuwkomers zijn, blijkt wel uit de vakkundige opbouw van de eerste scènes van het verhaal. Hierin maken we vluchtig kennis met de duivel zelf en zijn we getuige van een bomaanslag op een concorde. Wat volgt is een heus complot waarin een lid van het Europees Parlement een brute moord in de schoenen krijgt geschoven. Tot zover ontwikkelt de plot zich als die van een doorsnee thriller. Niet vernieuwend, maar onderhoudend genoeg om verder te lezen. Dan gaat het plotseling mis. In sneltreinvaart ontaardt het geheel in een seance vol goedkope hocus pocus, compleet met magische tafels, toverspreuken en astrale verschijningen. En dat allemaal om de ware schuldige te ontmaskeren en te straffen. Intussen wordt duidelijk dat de eerder beschreven moord slechts een onderdeel is van een grootse misdaadoperatie.

Duivel

Warrig? Dat is het zeker. En zoals vaak gebeurt in dit genre, wordt een niet bijster origineel thema overgoten met een esoterisch sausje. Hiermee poogt men de lezer zand in de ogen te strooien en de schijn van diepgang te wekken. Wat als een vorm van haute cuisine wordt opgediend, blijkt echter na de eerste hap niet meer te zijn dan een Big Mac. In dit eerste deel van De verzoekingen van Satan resulteert dit trucje in een onevenwichtige mengelmoes van aardse onderwereldsyndicaten en bovennatuurlijke kitsch. Het enige lichtpuntje in dit album vormt de rol van Bernat. Deze mysterieuze therapeut mag, gelet op zijn ravenzwarte piekhaar, elegante sik en magere gestalte als de verpersoonlijking van de duivel worden gezien. Met zijn natuurlijke charme wint hij de mensen in zijn omgeving voor zich. Uit enkele passages blijkt echter dat dit vertrouwen niet lang ongeschonden zal blijven.

Overacting

Het is gevaarlijk om een serie direct af te rekenen op het eerste deel. Dat doen we dan ook maar niet. Voor de auteurs is het wel van belang dat de volgende delen meer structuur en meer eigenzinnigheid in het verhaal zullen brengen. Ook is het te hopen dat tekenaar Falque zich wat beter op zijn gemak gaat voelen met zijn personages. Het is duidelijk te zien dat er nog geen vertrouwensband tussen beiden bestaat. De tekenaar is nog te veel bezig de karakters zijn wil op te leggen. Het gevolg hiervan is, dat de spelers totaal verkrampt hun rol vertolken en door overacting alle emoties uit het verhaal bannen. Zijn acteurs zullen de ruimte moeten krijgen om hun eigen gevoelens aan te spreken tijdens de scènes. Dit vergt de nodige moed, maar het zou het kijkplezier zeker vergroten.

Valse start

Ondanks al deze kanttekeningen is het interessant de voortgang van deze serie te volgen. Immers, niet alleen de personages en de plot kunnen zich nog ontwikkelen, maar ook de auteurs. Het zal niet voor het eerst zijn dat een verhaal zich, na een valse start, aan het eind toch mag scharen onder de hedendaagse klassiekers. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, zeker niet als de duivel in hoogsteigen persoon aan de touwtjes trekt.