Overtuigend dichtbij
Het bewonderenswaardige aan de stijl van Anna Gavalda is dat ze schrijft zonder voorbehoud, dat ze zonder terughoudendheid de gedachtestroom van haar personages lijkt te volgen.
Nergens is een geforceerde poging mooi te schrijven te ontdekken, en dat maakt Het leven, maar dan beter nu juist zo verrassend mooi. Het is hardop denken en schrijven dwars door elkaar heen. Geestig ook, herkenbaar.
Hij heeft nooit teruggebeld. Niet die nacht, noch de nachten erop. Terwijl ik mezelf nog avond aan avond had vernederd door die klotemobiel expres niet uit te zetten, maar nee. Ik had me in hem vergist. […] Kortom, hij kwam me mijlenver de keel uit, die dikke speklap.
Mathilde
In het eerste verhaal gaat de 24-jarige Mathilde – om redenen die omwille van de plot niet onthuld kunnen worden – op zoek naar de ‘dikke badmeester met zijn ietwat dommige uitstraling en een toch wel behoorlijk beperkte woordenschat’ die ze door een samenloop van omstandigheden slechts één keer eerder heeft ontmoet.
Waarom de man Mathilde zodanig fascineert dat ze de wildste fantasieën op hem loslaat en nogal wat tijd voor hem opoffert, blijft in het midden. Zeker is dat ze zich verveelt, zich verloren voelt en alles wat haar fantasie prikkelt maar lijkt aan te grijpen. Dat maakt van Mathilde een ontroerend personage dat in al haar onmacht altijd zelfspot houdt. Ze is op zoek, waarnaar precies is niet de vraag, als lezer zoek je toch wel mee door de prettige, natuurlijke stijl van Gavalda.
Yann
Zoals altijd is het even schakelen als je middenin een boek opeens in een ander verhaal belandt. Het tweede verhaal in Het leven, maar dan beter gaat over de bijna 27-jarige Parijse Yann. Anders dan Mathilde in het eerste verhaal, die zich vooral bezighoudt met haar binnenwereld, houdt Yann er uitgesproken ideeën op na over opgroeien in het huidige Europa.
Zijn relaas is bijzonder herkenbaar voor deze 27-jarige Hollandse recensent. Het is een mooi kunstje van een roman: dichterbij dan dit heb ik me nog nooit bij een jonge Fransman gevoeld. En dat wil wat zeggen! De zinnen van Gavalda zijn in dit tweede verhaal net zo eigen, net zo losjes en schijnbaar moeiteloos. Het leven, maar dan beter is een heerlijk boek voor wie kan genieten van een taalkunstenaar als Gavalda, maar ook voor wie zich graag hecht aan een personage.