Muziek / Album

Sublieme opvolger

recensie: Antony and the Johnsons - The Crying Light

.

Antony and the Johnsons schreven in 2005 geschiedenis middels het album I Am a Bird Now. Met de prestigieuze Mercury Prize voor dat album op zak werd de lat natuurlijk heel hoog gelegd voor een opvolger. Terwijl we de afgelopen jaren Antony Hegarty’s stem op diverse albums als gast terughoorden, bleef de spanning omtrent het nieuwe album maar stijgen. Met het onlangs verschenen The Crying Light weten Antony and the Johnsons de hooggespannen verwachtingen moeiteloos waar te maken.

Eind vorig jaar verscheen reeds als opwarmer de ep Another World. Bij het beluisteren ervan leek het er even op dat de band een andere weg in was geslagen, doordat op de tracks ‘Shake that Devil’ en ‘Sing for Me’ de stijl wat experimenteler leek. Die twee songs voelden minder warm aan dan we gewend waren van de eerste twee albums. De opluchting was groot toen bij beluistering van The Crying Light bleek dat alles bij het oude was gebleven. De perfectionering van de licht klaaglijke en ontroerende sound van Antony and the Johnsons heeft zich doorgezet en de composities zijn subliem. Het voelt als een cadeautje waar je al lang op hebt gewacht en dat bij het uitpakken nog mooier blijkt te zijn dan je in de verste verte had durven hopen. De euforie die je dan voelt krijg je bij de eerste beluistering van The Crying Light ook.

Antony Hegarty, de voorman van Antony and the Johnsons, is gezegend met een uit duizenden herkenbare stem. Zijn zangstijl doet denken aan die van Marc Almond, maar Antony zingt met een beheerste trilling in de stem. Die manier van zingen maakt hem bij velen geliefd maar anderen zal hij op de zenuwen werken. Als je tot de eerste groep behoort zul je waarschijnlijk alle liedjes waar hij een bijdrage aan heeft geleverd willen horen en bezitten. Na I Am a Bird Now leverde Antony Hegarty bijdragen aan albums van Björk, Lou Reed, Joan as Policewoman en nog vele anderen. Daarnaast maakte hij deel uit van Hercules and Love Affair en bracht daarmee een soort glamdisco-plaat uit die wonderwel goed te verteren was. Maar het wachten was natuurlijk vier jaar lang op het echte werk!

(Groei)briljantjes
De vorige plaat kende gastoptredens van Boy George, Lou Reed en Rufus Wainwright. Deze extra’s hebben Antony and the Johnsons niet meer nodig om op te vallen en luisteraars te trekken. Dit album is volledig op eigen kracht gecomponeerd en uitgevoerd. De gerijpte composities missen geen moment zeggingskracht. Het centrale thema is de nakende ondergang van de aarde. Niet echt vrolijk dus. De klaaglijke zang van Antony Hegarty past uitstekend bij de vaak trieste en confronterende liedjes en pakt je vanaf het eerste nummer ‘Her Eyes Are Underneath the Ground’ direct bij de strot. De eerste single van het album, ‘Epilepsy Is Dancing’, begeleid door een sprookjesachtige video met boselfjes, is een verhalend liedje. Prijsnummers noemen blijft gevaarlijk bij een album dat geen zwak moment kent maar ‘One Dove’ en het afsluitende ‘Everglade’ zijn fraaie muzikale (groei)briljantjes.

Het ruim zes minuten durende ‘Daylight and the Sun’ is bijna een mini-opera. Met ‘Another World’ wordt pijnlijk afscheid genomen van de mooie dingen van deze wereld met het oog op het onbekende van een andere (nieuwe) wereld. Het refereert aan het centrale thema van de plaat: de naderende ondergang van deze wereld. Mooier dan in deze liefdesbetuigingen kun je de aarde haast niet bezingen. The Crying Light is in al zijn ingehouden woede, triestheid en uitbundige liefde een eerste statement in het nog verse muziekjaar. Een album dat nog lang zal naklinken en als een mijlpaal gezien moet worden.

Antony and the Johnsons staan op 3 mei in een uitverkochte Effenaar, in Eindhoven.