EuroSonic/Noorderslag 2009

Zoals elk jaar was Groningen in de derde week van januari het epicentrum van de Europese muziekwereld. Op donderdag en vrijdag presenteerden veelbelovende Europese bands zich verspreid over de hele stad op EuroSonic, waarbij de aandacht ditmaal speciaal gericht werd op onze Zuiderburen onder het motto Belgium Booms! Op zaterdag namen de Nederlandse talenten het over op Noorderslag, met als hoogtepunt de traditionele uitreiking van de Popprijs. 8WEEKLY was erbij en doet verslag.

1. DONDERDAG | 2. VRIJDAG | 3. ZATERDAG

Nog voordat het festival goed en wel is begonnen klinkt donderdag meteen een valse noot: tijdens het soundchecken van Malibu Stacy in de 3VOOR12-tent slaan ’s middags tot tweemaal toe alle stoppen door. Voordat het noodaggregaat is geïnstalleerd zijn we drie kwartier verder en is het te hopen dat de ergste (technische) mankementen inmiddels achter de rug zijn. Het initiatief van 3VOOR12 om vooraf en tijdens EuroSonic ook optredens te verzorgen voor de ongelukkigen die geen kaartje hebben kunnen bemachtigen is overigens bepaald niet uniek. Wie namelijk goed telt heeft twee volle handen nodig voor de diverse showcases, alternatieve optredens en festivalletjes. Het aanbod is daarmee overweldigend en bij vlagen ook onoverzichtelijk, al is het hierdoor wel in de hele stad voor de muziekliefhebber, kaartje of niet, uitstekend toeven. Maar laten we ons concentreren op het ‘echte’ festival.

Opener van EuroSonic dit jaar is Zita Swoon. Niet geheel toevallig een grote naam, en bovendien afkomstig uit België, het land dus dat dit jaar centraal staat in de programmering. Opvallend bij het optreden is de setting; de band speelt midden in het Grand Theatre, dus tussen het publiek. De band rond Stef Kamil Carlens maakt er met een opzwepende ritmesectie en exotisch heupwiegende zangeressen verder een swingende boel van. Stralend middelpunt is Carlens zelf; inmiddels bijna 40 jaar maar nog even energiek als vijftien jaar terug. Niet voor niets komt aan het eind van de set de klassieker ‘Stamina’ voorbij, het uithoudingsvermogen van de man is voortreffelijk. En ook bij de nuchtere en sobere toeschouwers gaan langzaam maar zeker de voetjes van de vloer…

Van het podiumbeest Carlens naar de bedeesde Forian Wolff. Een beetje ongemakkelijk vraagt hij het publiek in Shadrak nader tot het podium te komen en gebaart hij richting een hoekje in de zaal waar promotiemateriaal bij vriendin Wolff te vinden is. De muziek van debuutplaat Catching Up, Standing Still laat zich omschrijven als gemakkelijk in het gehoor liggende, enigszins zomerse, popliedjes in het verlengde van Jack Johnson en James Morrison. In beginsel niet echt spannend en het is jammer dat Wolff op het podium niet een beetje extra sjeu aan de liedjes kan geven, waardoor menig luisteraar al snel de boekjes openslaat op zoek naar een volgende zaal.

Charmante verschijningen

Wie in dat kader kiest voor Heidi Happy in de Stadsschouwburg zal daar zeker geen spijt van hebben gekregen. De Zwitserse heeft een klassiek geschoolde band (twee violisten en een cellist) en een toetsenist meegenomen, en neemt daarnaast zelf meerdere instrumenten ter hand. Schalks kijkt ze de zaal in en op haar vraag wie er nog meer uit het Alpenland afkomstig is verzucht mijn buurman: ‘voor jou wel’. Met mooie luisterliedjes en een loepzuivere stem pakt ze ook de rest van de zaal compleet in en als de lichten aangaan voelt iedereen zich een beetje Zwitsers.

Minstens even charmant is de verschijning van Nina Kinert. Deze Zweedse is afkomstig uit de begeleidingsband van Ane Brun en had vorig jaar een radiohitje met ‘Beast’. Maar waar de Stadsschouwburg een oase van rust en reinheid is, viert chaos hoogtij in Huize Maas. Met een bijzonder lawaaiig publiek, een verkeerd ingezet nummer, matig afgestelde lichten en een weigerende piano lijkt er genoeg reden om van een mislukt optreden te spreken. Toch bedriegt die schijn, want mevrouw Kinert en haar band slaan zich door de omstandigheden heen en spelen een gedegen set die respect afdwingt. Afsluiter ‘Combat Lover’ is met zijn dreigende ritmesectie zelfs een van de hoogtepunten van de avond.

Het woord chaos is gevallen en dat is een prima omschrijving voor Hjaltalín uit IJsland. Hoewel… gecontroleerde chaos is allicht beter. De achtkoppige band schiet per nummer van hot naar her en wisselt a-capellastukken af met carnavaleske klanken, om in het volgende nummer een folky song vol te stoppen met klassiek geschoolde feestmuziek. Omdat het altijd gekker kan wordt halverwege een extra bandlid het podium opgesleept en wordt er geswitcht van Engels naar IJslands. De Stadsschouwburg staat op zijn kop en viert het feestje met de sympathieke eilandbewoners vrolijk mee.

GrunnSonic
Een van de vele subprogramma’s binnen het EuroSonic-kader is GrunnSonic: lokale bands die zich tonen voor het grote publiek. De status van juist dit subprogramma is wel enigszins onduidelijk. GrunnSonic is weliswaar vermeld in de officiële boekjes maar het is tegelijkertijd vrijelijk toegankelijk, dus ook voor hen die niet getooid met een polsbandje door de stad banjeren. Hoe dan ook, Buckshot is lekker vol als Pilatus Pas aan zijn optreden begint. Met een goede, swingende set en een ontwapenende podiumact weet dit onstuimige viertal te overtuigen, en bovendien zal het allicht de enige band zijn die drietalig optreedt. Naast Engels en Nederlands wordt namelijk ook in het Fries gezongen. Van enige animositeit is overigens geen sprake; de aanwezige Groningers vergeten elke vorm van rivaliteit en zwieren vrolijk mee.

Topdrukte even verderop in de bovenzaal van De Spieghel. De dames en heren van Barbie Bangkok zijn bezig de boel nog maar eens flink wakker te schudden en de formule slaat aan. Al op debuutplaat People & Geometry viel op hoe catchy deze Belgische band uit de hoek kan komen en live komt daar nog een behoorlijke scheut bij. Slotsongs ‘The Curse’ en het danig uitgerekte ‘Hot and Trendy’ hebben een grote hitgevoeligheid en zorgen voor blijde gezichten en een klaterend applaus van het enthousiaste publiek. Barbie Bangkok is eigenlijk een must voor de Nederlandse en Belgische zomerfestivals. En Jan Smeets is door onze fotograaf ter plekke gespot…

‘Next best things’
Veel ‘next best things‘ dus op EuroSonic, met als uitschieter misschien wel White Lies dat het programma in Huize Maas afsluit. Deze Britse band wordt in één hokje geduwd met Editors, Interpol en The Killers en van de tijdens EuroSonic uitkomende debuutplaat To Lose My Life wordt dan ook erg veel verwacht. Live doet de band niet veel anders dan de donkere songs zeer strak en professioneel spelen en ook de lichtpresentatie is sober, maar wel effectief. De hippe Britten kiezen derhalve niet voor onnodige franje maar voor een gedegen set. Niet iedereen is daar enthousiast voor te krijgen, maar het optreden is overtuigend genoeg om vast te stellen dat White Lies een band is waar we dit jaar nog erg veel van gaan horen.

Inmiddels zijn we aanbeland in de kleine uurtjes en nemen de dj’s langzaam maar zeker de zalen over. Terwijl buiten de EuroSonic-gangers het in getale steeds verder afleggen tegen de lokale studenten, kunnen we ondanks de valse beginnoot vaststellen dat de eerste dag van het EuroSonic/Noorderslag weekend een prima, afwisselend programma bood van een bijzonder acceptabel niveau. One down, two to go…