Het regent confetti en ballonnen
bij the Flaming Lips

Er heerst donderdagavond 27 april al een opgetogen stemming in het uitverkochte Paradiso, want voor het publiek zijn al wat zaken waarneembaar die niet bij elk popconcert present zijn, zoals de twee confettikanonnen op het podium en de tientallen grote gele ballonnen die links en rechts op het tweede balkon liggen te wachten. Wanneer de band het eerste nummer Race for the Price inzet, storten de kanonnen hun lading over de eerste rijen uit en daalt de ballonnenzee op het publiek neer. Het feest is begonnen. Op het podium is het minstens zo druk als in de zaal, want behalve met een drummer is het trio (Wayne Coyne, Michael Ivins en Steven Drozd) ook nog eens uitgebreid met rechts op het podium een aantal als kerstmannen uitgedoste dames en aan de linkerkant even zoveel als SF-demonen geklede figuranten, die tijdens het hele optreden blijven dansen. Op de achtergrond van het podium zijn projecties te zien van videoclips, animaties en heel groot het gezicht van Coyne die een minicameraatje op zijn microfoonstandaard heeft gemonteerd. Het effect hiervan is soms hilarisch, omdat het beeld sterk vertekent.

Ontploffing

Bij het tweede nummer, de Prince-achtig gezongen funkrocker Free Radicals van het nieuwe album, is er geen houden meer aan en is de euforie compleet. Het blijft tijdens het hele concert confetti en serpentines regenen. Zanger Wayne Coyne schuwt geen enkel middel om de feestvreugde te bevorderen en is achtereenvolgens in de weer met een op volle toeren draaiende rookmachine, megafoon, stroboscoopflitser en serpentinegeweer. De kroon op het werk is een ballon gevuld met confetti die hij boven de eerste rijen met behulp van een luchtpomp tot ontploffing brengt.

Toch blijkt deze lolbroek ook een serieuze kant te hebben. De boodschap die hij wil uitdragen tussen de nummers door, krijgt naar mijn smaak iets prekerigs. Gelukkig wordt dit ruimschoots gecompenseerd door de rest van het maffe, carnavaleske optreden, waarin meezingers als She Don’t Use Jelly, Yoshimi Battles the Pink Robots en het nieuwe The Yeah Yeah Yeah Song niet ontbreken. Voordat de band dit nummer speelt, studeert Coyne op kostelijke wijze het koortje (Ja ja ja ja – Ja ja ja ja) nog even in met het publiek. Het nummer krijgt een opvallend stevige uitvoering. Gitarist David Drozd heeft hiervoor een geinig jaren zeventig-speeltje uit de kast getrokken: de Talkbox, die sinds Peter Framptons Show Me the Way niet meer zó leuk heeft geklonken. Het is opvallend dat de muziek, ondanks alle komedie en theater, zeer hecht en geïnspireerd wordt uitgevoerd.

Tijdens de eerste toegift (Waitin’ For A Superman) landt er een glas bier in mijn nek. In eerste instantie ben ik nogal verontwaardigd, maar hé, het is toch feest? Na de afsluiter War Pigs van Black Sabbath heeft de grote zaal van Paradiso de aanblik van een Zuid-Limburgs café na drie dagen carnaval. Ik ben benieuwd of dit losgeslagen clubje Pinkpop straks ook zo op zijn kop gaat zetten.