Noodkreet voor de illegale arbeider
De grote, lege, betonnen vlakte in het extreem lange beginshot van Los bastardos is een treffende metafoor voor het Noord-Amerika dat Amat Escalante wil schetsen. Een troosteloze, desolate plek zonder compassie. Het perfecte decor voor het uitzichtloze bestaan van de Mexicaanse broers Jesus en Fausto, die als illegale dagloners in Los Angeles werken.
~
Lange shots
Visueel gezien is Los bastardos een interessante film. De film zit vol beelden die bijna poëtisch zijn. Zwijgzaam zwoegende Mexicanen die een bouwplaats aan het voorbewerken zijn vormen een verstild en compositorisch mooi beeld dat in zijn simplisme ontroerend is. De lange shots werken goed in het trage tempo van de film en vormen een groot deel van de kille sfeer die Escalante neerzet. Maar ook inhoudelijk zit de film goed in elkaar. De inzet van twee Mexicaanse arbeiders, die letterlijk van straat geplukt zijn, in plaats van acteurs maakt de hoofdpersonages authentiek en geloofwaardig. In de making-of komt naar voren dat de personages heel dicht bij de persoonlijkheden van de twee Mexicanen liggen.
De spanningsopbouw is de derde prestatie van Escalante. Hij weet deze extreem lang uit te rekken zonder gebruik te maken van clichés of bombastische muziek. De stilte en het constant gevoede unheimische gevoel maken de tweede helft van de film een zenuwslopende krachttoer. De regisseur speelt met de verwachtingen en onzekerheden van de kijker, waardoor lange tijd onduidelijk is hoe de avond zal eindigen. De uiteindelijke afloop komt daardoor als een mokerslag aan.
~
Filmdepot 
