Leids Film Festival 2009

De afgelopen jaren zijn in Leiden vele goede initiatieven geweest om het cultuurpeil wat op te schroeven. De meest geslaagde hiervan moet toch wel het Leids Film Festival (27 oktober – 1 november) zijn. Pas vier jaar oud, maar nu al een groots en ijzersterk festival dat niet meer te negeren is. Het LFF is een zeer divers festival. We zien er de nieuwste Hollywoodfilms, maar ook hele kleine producties van eigen bodem. Daarnaast heeft het LFF ook nog speciale aandacht voor films uit Rusland en Japan. Verder zijn er lezingen en door de samenwerking met het NS Try Out Festival ook allerlei activiteiten op station Leiden Centraal. 8WEEKLY was er ook dit jaar weer bij en doet verslag.

Inhoud: Gigantic | New York, I Love You | Whatever Works

Niemendalletje met boodschap

Gigantic
Matt Aselton, 2008

Het is nog maar een aantal maanden geleden dat de blauwe ogen van Zooey Deschanel de kijkers betoverde in (500) Days of Summer. Veel kans tot mislukken leek er voor de opnieuw romantische komedie Gigantic dan ook niet te zijn. Toch valt de film tegen. Gigantic vertelt het verhaal van matrassenverkoper Brian Weathersby (Paul Dano). Als op een dag Happy (Deschanel) een matras bij hem koopt voor haar vader, is er direct een wederzijdse aantrekkingskracht. Zonder dat deze enigszins wordt uitgediept, hebben de twee vrijwel direct seks in de auto van Brian, en hierna ontvouwt zich een redelijk standaard liefdesverhaal.

Interessanter is de verhaallijn waarin Brian een Chinese baby wilt adopteren, al biedt ook deze uiteindelijk geen hele boeiende ontwikkelingen. Beide verhaallijnen lijden dan ook heel erg onder de kop van Paul Dano, die altijd kijkt alsof hij stoned is en verder ook weinig emoties echt overtuigend kan brengen. Tot slot is er nog de subplot over een zwerver die Brian stalkt en regelmatig mishandeld. Het is omdat je wilt weten wat hier de reden voor is, dat je de film überhaupt afkijkt, maar zodra blijkt dat de zwerver puur dienst deed om dit niemendalletje een semi-diepzinnige boodschap mee te geven, is er eigenlijk geen redden meer aan. Toch heeft de film ook pluspunten. Zo zijn John Goodman als Edward Asner als vaders van de hoofdrolspelers werkelijk een lust om naar te kijken. Zowel hun spel als hun dialogen zijn vrijwel altijd sterk. Had het verhaal op de vaders gefocust, was de film waarschijnlijk een stuk beter geweest.
Terug naar boven

Minder dan Parijs

New York, I Love You
Diverse regisseurs, 2009

New York, I Love You is het tweede deel in een reeks waarin verschillende steden centraal staan. Dit deel haalt het helaas lang niet bij het prachtige Paris, je t’aime: daarvoor zijn niet alleen de verschillende segmenten van te diverse kwaliteit, New York als geheel leren we eigenlijk ook maar matigjes kennen. Hoogtepunt van de film is zonder twijfel het segment van de ex-operazangeres (Julie Christie) die een speciale band ontwikkeld met de liftjongen (Shia LaBeouf) van het hotel waar ze verblijft. Vooral LaBeouf speelt ijzersterk in dit ontroerende verhaal. Enige minpunt: het had zich ook in een willekeurige andere stad kunnen afspelen. Andere mooie segmenten zijn die van het oude mopperende echtpaar, de donkere man die zijn dochter meeneemt naar het park, en het kat-en-muisspel tussen de zakkenroller en de professor die beide hetzelfde meisje proberen te imponeren.

Dieptepunten zijn de tenenkrommende monologen van een man en vrouw na een onenightstand. Geforceerd en inhoudsloos praten ze in voice-over tegen zichzelf op weg naar een tweede afspraak. Ook de kunstenares die al filmend door de stad loopt en uiteindelijk overal bij was, is een slechte keus geweest. Heel handig om zo aan het einde nog een korte compilatie van het verhaal te kunnen laten zien, maar geloofwaardig is anders.
Terug naar boven

Vervelende vergankelijkheid

Whatever Works
Woody Allen, 2009

Na een aantal uitstapjes richting Europa is Woody Allen weer terug in New York, de stad waar hij zijn beste films heeft gemaakt. De thematiek is vanzelfsprekend nog altijd liefde en alle narigheid daaromtrent, maar ondanks dat zijn hoofdpersonage nog cynischer en chagrijniger is dan normaal, is Whatever Works toch nog zeer luchtig vergeleken met veel andere Allen-films.

Het verhaal draait deze keer om Boris Yellnikoff, die eigenlijk in alles mislukt is. ZIjn huwelijk was een mislukkeling, en de afsluitende zelfmoordpoging ging ook al mis. Tegenwoordig gaat hij als cynische zeur door het leven. Als op een dag een van huis weggelopen meisje op zijn stoep zit, neemt hij haar op in zijn huis. Dom als Melodie (Evan Rachel Wood) is, is ze voor hem het ideale doelwit voor al zijn geklaag over religie, liefde en de vergankelijkheid van het leven. Alle andere personen in zijn leven zijn namelijk allang gestopt met hem serieus nemen.

Boris wordt gespeeld door Larry David, die wij kennen van de serie Curb Your Enthusiasm, waarin hij zichzelf speelt in een rol die verdacht veel op Boris lijkt. De rol is hem dan ook op het lijf geschreven en hij zorgt er met zijn spel voor dat de film nog redelijk te genieten is. Naast Boris maakt Allen namelijk dezelfde fout die hij zo veel films maakt: vrijwel alle personages zijn vervelend en onsympathiek. Iedereen gaat constant vreemd en het maakt ons dan eigenlijk ook niets uit of ze gelukkig eindigen. Sterker nog, als personages van Woody Allen ongelukkig eindigen, is dat over het algemeen gewoon terecht. Vooral de christelijke ouders van Melodie zijn verschrikkelijk vervelend. Al kan dat ook komen door Woody’s bekrompen visie op het christendom (alle vrouwen zijn onderdrukte nymfomanen en de mannen homo’s die de schijn ophouden) die hij de kijker via deze personages meegeeft.
Terug naar boven