De Noorderzon schijnt

Je zult op 27 augustus maar de keuze moeten maken. Veel stad-Groningers vieren op deze dag het jaarlijkse Groningse Ontzet (normaal op 28 augustus); maar rond de stad wordt op deze zaterdag ook een Jazzfietstour georganiseerd langs middeleeuwse kerkjes, borgen en boerenschuren, en dan zijn er uiteraard nog de activiteiten van Noorderzon…

Zomerjazzfietstour

De zomerjazzfietstour wordt inmiddels voor de negentiende keer in Groningen gehouden, en net als voorgaande jaren is er gekozen voor een samenwerking met Noorderzon. Tijdens de fietstour zorgt de grote variatie van artiesten ervoor, dat de vele jazz– en wereldmuziekliefhebbers zich prima vermaken. Voor eenieder zit er wel iets van zijn gading bij. Elk continent is wel vertegenwoordigd: zo maken we onder anderen kennis met Zoumana Diarra (Mali), Shelly Hirsch (VS) en Iva Bittova (Tsjechië). Ook het publiek is zeer gemengd: van jong tot oud, in allerlei verschillende kledingstijlen. Iedereen lijkt vertegenwoordigd en geniet optimaal van de fietstocht langs de Groningse dorpjes. Het is prachtig om te zien hoe mensen bij de muziek van Zoumana Diarra in het bomvolzittende kerkje van Den Ham wegdwalen met hun gedachten, een traan uit de ogen wrijven of gewoon genieten van de wijze waarop Diarra op zijn zelfgemaakte kora bespeelt. En wat te denken van het Nederlandse blaasorkest De Jongens Driest? Met hun aanstekelijke, krachtige jazzmuziek nemen ze de bezoekers mee op hun zoektocht over de Nederlandse grenzen naar het ultieme jazzgenot. Kortom, een dag die je niet wilt missen. Des te begrijpelijker is het dat de organisatie van Noorderzon en Zomerjazzfietstour de handen ineen hebben geslagen, wat resulteerde in een korte preview van de Zomerjazzfietstour in het Grand Theatre op vrijdag 26 augustus. Drie fenomenen uit de jazzwereld brengen de Noorderzonliefhebbers even in andere sferen. (Gerard van den Berg)

Shelly Hirsch, Phil Minton & Iva Bittova – Voices

Na een wat mislukt piano-intro buigen twee heren van middelbare leeftijd zich over de achterkant van de vleugel. Met een stemmenspelletje gaan ze op zoek naar de ideale toon. Van bijna Russischachtige lage tonen tot loepzuivere hoge noten. Op het podium staat het Britse duo Phil Minton en Veryan Weston, die met hun eerste muzikale grapje uitleggen waar het vanavond om gaat: om Voices… Op magistrale wijze wisselt Milton zijn zang af met zijn imponerende gekwebbel. Met zijn stem lijkt hij alles te kunnen verbeelden; het is maar net wat je er in wilt horen. Van fluitende vogeltjes tot volle winkelstraten. Het is ultieme improvisatie met Milton, terwijl Weston de piano eveneens vaardig bespeelt.
Deze koers wordt later op de avond voortgezet door de Amerikaanse Shelly Hirsch, die Voices afsluit. Ook zij tovert met haar stem een virtuoze, verpletterende show aan elkaar. Een show waarbij je vooral je fantasie moet laten werken. Het meest imponerende en zeker ook het toegankelijkste optreden van deze avond is echter van de Tsjechische zangeres en violiste Iva Bittova. Vanaf het moment dat ze het podium opstapt, heeft ze het publiek voor zich gewonnen. Naast haar stem, die schreeuwt, krijst, zingt en ontroert, maakt ze gebruik van haar hele lichaam: haar handen, haar voeten en haar algehele aantrekkingskracht weten je aandacht te grijpen. Zelfs de viool lijkt onderdeel van haar lichaam te zijn geworden. Als ze haar viool af en toe aan de kant legt, lijken haar handen onwennig. Om daarna weer stijlvol te imponeren en het publiek aan haar zijde te krijgen. Zonder gêne wandelt ze door de theaterzaal, waarbij ze aan een enkeling een schouderklopje uitdeelt. En waag het niet te vroeg te applaudisseren, want je wordt door Bittova getrakteerd op een muzikale aubade recht voor je neus. (Gerard van den Berg)

Eboman – Verknipt

De doorbraak van Eboman lag in de bigbeat-periode halverwege de jaren negentig. Uit zijn computer kwam toen muziek zoals Junkie XL en de The Chemical Brothers die nu produceren. Maar Eboman heeft de muziek inmiddels verruild voor het beeld: hij heeft zich op het vak van VJ gestort. Hij hult zich nu in een pak vol sensoren die iedere beweging registreren, en koppelt zichzelf daarmee aan een computertje vol leuke filmpjes. Die filmpjes, geprojecteerd op grote doeken achter Eboman, reageren dan weer op de bewegingen van zijn lichaam. Met een kniebeweging kan hij zo een filmpje steeds even voor- en achteruit ‘spoelen’, waardoor beelden en bijbehorende geluiden beginnen te lijken op zijn oude bigbeats.
Dit is allemaal erg leuk, en vooral erg knap (Eboman heeft de soft- en hardware zelf ontwikkeld), maar het idee ontstaat vrij snel dat het nu een trucje is, en dat er weinig afwisseling en uitdaging in zit. Hoewel het bij zowel bands als toneelgroepen gebruikelijk is dat ze iedere avond hetzelfde doen, verwacht je bij Eboman meer vrijheid en afwisseling. Daarom is Verknipt het leukste als hij speelt met de juist opgenomen stukjes van het publiek. Dan zie je Eboman actief bezig en ben je getuige van een interessant ontstaansproces.

27 augustus

Nog twee dagen en dan zit het Noorderzonfestival er alweer op. Vanavond is echter al de laatste dag voor veel van de optredende groepen en artiesten. Zo zal de succesvolle Johan le Guillerm (die het hele festival al uitverkocht was) voor de laatste maal in zijn eentje een heel circus spelen. Ook is het vanavond de laatste keer voor Eboman. Daarvan kun je morgen een verslag lezen.

Icelandic Dance Company & Maska Productions – We are all Marlene Dietrich FOR

Een dansvoorstelling voor soldaten in vredestijd, zo wordt We are all Marlene Dietrich FOR gepresenteerd. Waarom? Misschien omdat we soms plat vermaak voorgeschoteld krijgen (allemaal staan en meeklappen op opzwepende muziek), misschien omdat één van de speelsters zegt opgewonden te raken van soldaten, maar waarschijnlijk domweg omdat het zo verdomd interessant klinkt. Want We are all Marlene Dietrich FOR speelt vooral met het thema: we krijgen op beeldscherm de tien ‘gulden regels’ voor VN-soldaten (geen vrouwen en kinderen misbruiken, en de natuur met respect behandelen) en soldaten leggen in een geprojecteerde documentaire uit dat ze in het theater alles even los kunnen laten. Ondertussen komt steeds weer een zalvende gladjakker in bontjas op, die geïnspireerd door John Lennons Imagine ons oproept een wereld zonder oorlog, horizon, kunst en vermaak in te beelden.

Alles leuk en aardig, maar wordt er ook nog gedanst door de IJslanders? Jawel, zij het minimaal. Dit tot teleurstelling van velen, die voor 14 euro toch meer elastische bewegingen hadden verwacht. Jammer ook is dat de IJslanders erg veel leuke ideeën niet heel zorgvuldig hebben uitgewerkt, waardoor We are all Marlene Dietrich FOR toch vooral een allegaartje is geworden.(Jan Auke Brink)

Gob Squad – Super Night Shot

Een van de hippe hoogtepunten van Noorderzon 2005 is Super Night Shot van het Duits/Britse Gob Squad. Dit dankzij een noodactie van festivalleider Mark Yeoman: toen bleek dat de kaartverkoop niet opschoot maakte hij een flyer waarin hij zijn hand voor de voorstelling in het vuur stak. Volgens Yeoman is Gob Squad overal in Europa een hit, en zou het jammer zijn als de Groningers het niet bewonderden. Tegelijkertijd raadden de enthousiast geraakte kassamedewerkers de voorstelling succesvol aan: woensdag en donderdag zat de tent vol, en het publiek was dolenthousiast.

De voorstelling bestaat uit filmbeelden, opgenomen vanaf precies een uur voor aanvang. Vanuit een “basis” in de stad vertrekken de vier Squadders (twee mannen, twee vrouwen) op een missie, ieder gewapend met een videocamera. De queeste moet er toe leiden dat de zelfbenoemde held Simon Will iemand te zoenen krijgt. De eerste vrouw zal die persoon voor hem zoeken, en de tweede vrouw zoekt het plekje waar dat het beste kan. Onderwijl verzorgt de tweede man Simons PR-campagne, want zonder goede PR kun je geen held zijn. De vier hebben precies een uur om de missie te voltooien, en met de camera’s bij de festivaltent te arriveren. Of dat lukt staat vooraf niet vast, maar daar gaat het eigenlijk ook niet om. De Squadders trekken door de straten van Groningen en spreken iedereen die ze tegenkomen aan. Opvallend is hoe groot de invloed van de camera is: mensen praten in soms redelijk onbeholpen Engels met volstrekt onbekenden vrijelijk over hun liefdesleven. Zo draait Super Night Shot vooral om de figuranten, die door de vier hoofdrolspelers alle ruimte krijgen zichzelf te tonen.

26 augustus

Jong en oud. Gerenommeerd of nog in het beginstadium van een theatercarrière. Op het Noorderzonfestival krijgen ze allemaal de mogelijkheid om zich te etaleren. Maar anders dan bijvoorbeeld bij de Parade kost het bij het Groningse festival moeite om meerdere voorstellingen op één avond te plannen. Zeker als bepaalde theatergroepen uitwijken naar een locatie ver buiten het Noorderzon. Zeg maar, letterlijk met de noorderzon vertrokken. Vandaag aandacht voor de jonge theatermakers van theatergroep De Noorderlingen en van de Amateur Theater School.

De Noorderlingen – Loos

“We staken de vuren aan en niemand sliep, we brachten de nacht door met zingen en dansen, vertelden elkaar onze avonturen en dachten aan onze verloren kameraden: omdat het een mens niet gegeven is onvermengde vreugden te smaken…” Zo schreef de Joods-Italiaanse schrijver Primo Levi in het vernietigingskamp Auschwitz. Deze woorden vormen het motto voor de voorstelling Loos van theatergroep De Noorderlingen. Ze verwoorden de zoektocht van ieder mens naar de ideale liefde, de ware vrijheid en het paradijs.

Dat paradijs is door de Noorderlingen gecreëerd op een drassig weilandje net buiten Groningen. In dat niemandsland staan drie Mongoolse Gers (tenten) opgesteld, waarin in drie verschillende vertellingen verhaald wordt over de zoektocht naar een plek, waar je oprecht gelukkig kunt zijn. We maken kennis met Russische broeder- en zusterliefde – of is deze liefde toch niet echt? En wat is er nu echt waar van dat beloofde paradijs?

Het publiek wordt in groepen meegenomen in deze verschillende levensvragen. In de kleine tenten ontstaat hierdoor een intieme sfeer, wat de kracht van het verhaal versterkt. Het begin van Loos speelt zich nog af buiten de tenten, met als nadeel dat sommige uitspraken in de wind verdwijnen. Het enthousiaste spel van de jonge acteurs en de sprookjesachtige sfeer van de locatie maken veel goed. Met de allesoverheersende stilte en invallende duisternis waan je je zelfs even in het paradijs.(Gerard van den Berg)

Amateur Theater School – Overleven

Negen “jonge” bejaarden paraderen op heftige muziek met hun rollators over het podium van het Prinsentheater. Elegant, losjes, flexibel. Even lijkt de oude dag iets moois te kunnen zijn. Maar die hoop vervliegt al snel als de negen acteurs ieder op eigen wijze een beschrijving van de laatste fase in hun leven geven, met als conclusie: het is overleven…

De aftakeling van het lichaam, vergeetachtigheid en een zeer beperkt seksleven. En dan komt die zuster ook nog met Earl Grey (eerder grijs) thee aanzitten. Nee, het voorland ziet er voor ons allen niet bepaald hoopvol uit. De acteurs van de Amateur Theater School weten dit prachtig te verbeelden met hun mimiek, hun uitdrukkingen en cynische humor. Hierdoor verveelt het stuk geen moment, wat te meer wordt versterkt door de tempowisselingen. Daarnaast zuigt het herkenbare verhaal je naar je eigen toekomst. Deze herkenbaarheid wordt het sterkst verwoord door de zuster, die telkens weer zegt bang te zijn voor de dag dat ze niet meer herkend wordt.

Is er dan helemaal geen hoop meer? De bejaarden putten heil uit het bewonderen van ganzen, het koesteren van de idealen uit de jaren zestig en het kijken van Santa Barbara onder genot van het verpulveren van chocoladekoekjes. Aan het publiek de keus of dit ook ons voorland moet zijn, of willen we anders overleven? De acteurs van de Amateur Theater School kunnen in ieder geval overleven in het theatervak met wat doorzettingsvermogen…(Gerard van den Berg)

25 augustus

Het was dinsdagavond fris op het Noorderzon terrein, maar gelukkig kon er bij gelegenheidsband Da Lion Allstars volop gedanst worden om warm te blijven. De groep bestaat uit leden van skabands als Jammah Tammah en ZEBRA en rockformatie Wild Romance. Gezamenlijk coverden ze de ene ska-klassieker na de andere; van de Skatalites tot de Slackers. Muzikaal klonk het allemaal erg prettig, alleen was het even doorbijten als de zanger zijn mond opentrok. Maar een nummer als het instrumentale Eastern Standard Time van de Skatalites werd door het ruim aanwezige publiek enthousiast onthaald. Ook op een doordeweekse dinsdag was het weer feest in het park.

Ahke – White Cabin

Dat de Russen vervreemdend theater kunnen maken hebben we afgelopen jaren al vaker gezien op Noorderzon. Zo bezocht ik vorig jaar Astronomy for insects van BlackSKYwhite. Enigszins murw kwam ik toen de tent weer uit; mooie beelden maar
te weinig verhaal en te langdradig. White Cabin lijkt in veel op Astronomy for
insects, maar toch verliet ik de tent ditmaal positief gestemd. Akhe speelde tien minuten korter dan BlackSKYwhite,
maar er is meer. Want hoewel ook nu weer een duidelijk verhaal ontbrak, leken
de afzonderlijke scènes veel met elkaar te maken te hebben. Dat maakte het
eenvoudiger de eigen fantasie op de loop te laten gaan.
Toch was het in het begin van de voorstelling nog wel even wennen en doorbijten,
maar al gauw verblijdden de Russen ons met knappe visuele trucjes die alle aandacht voor zich wisten op te eisen. Later waren die extraatjes niet meer nodig; de Russen veroverden het publiek met de vele mooie scènes. White Cabin is op zijn best als halverwege het stuk drie achter elkaar hangende doeken naar beneden komen. Het spel wordt dan gecombineerd met geprojecteerde film,
fotografie en schilderwerk, en dat levert een mooi Russisch totaalconcept op.(Jan Auke Brink)

Pleinmuseum

Voordat Noorderzon begon, deed
Pleinmuseum Groningen al aan. Het Waagplein vormde het toneel voor dit mobiele tentoonstellingspaviljoen, een project van ontwerper René van Engelenburg. Elke dag was er in het paviljoen een kunstwerk te zien van een andere kunstenaar. Conservator van het Centraal Museum Meta Post was verantwoordelijk voor de programmering van de kunstenaars, waaronder Driessen/ Verstappen en Bea de Visser. Het bijzondere aan dit alternatief voor een museum is dat het pas na zonsondergang open gaat. Op donderdagavond 18 augustus, de openingsavond van Noorderzon, zag ik W.V.U.D.E.U.G.W.O.D.P? van Martijn Engelbregt. Het publiek zit op houten bankjes voor de stalen constructie met het witte doek. Dit doek is nu een filmdoek, waarop beelden van de terrassen op het Waagplein te zien zijn. Live gefilmd worden de mensen op het terras onderdeel van het kunstwerk, terwijl het publiek, dat speciaal voor het werk gekomen is, toeschouwer blijft. Een performance over de nietszeggendheid van real-life tv, en over per ongeluk in een kunstwerk terechtkomen. Pleinmuseum is de komende maanden nog op verschillende pleinen in Nederland en België te bezoeken.(Wytske Visser)

22 augustus

Na het drukke weekeinde zijn de maandag en dinsdag relatief rustige dagen op Noorderzon. Ze vormen een soort overgangsdagen; woensdag ververst het programma weer, en dan verschuift het zwaartepunt ook van theater naar muziek. Maar zover zijn we nog niet. Vandaag hebben we eerst een bespreking van het surrealistisch poppentheater van Faulty Optic, en morgen komt hier het bizarre fysieke theater van het Russische Akhe aan bod.

Faulty Optic – Licked

Surreëel poppentheater voor volwassenen, zo benoemt het Britse Faulty Optic zijn eigen creaties. Dit predikaat dekt de lading goed: met een mengsel van poppentheater, live muziek en film wordt in een half uur een volstrekt bizarre wereld gepresenteerd. In het zwartgallige sprookje Licked komen de ook wel erg vervelende kinderen (ze vermoorden de hond van de onderbuurvrouw), op nogal nare wijze aan hun einde. De voorstelling is geïnspireerd op een Victoriaans sprookje (The Cat Mother), maar ook in Nederland kenden we in de negentiende eeuw zulke “opvoedkundige” verhaaltjes die kinderen op het rechte pad moesten houden.

Het podium is voor de voorstelling in drie “kijkvlakken” ingericht; het rechter deel is voor de zangeres en muzikant, in het midden hangt een filmscherm en links staat een huis waar de poppen in wonen. Het visuele verhaal speelt zich centraal en links af; de muzikant en zangeres hebben de rol van verteller.

De mooie, veelal geanimeerde film en het knappe poppenspel wisselen elkaar op prettige wijze af, en zijn knap op elkaar afgestemd. Als de poppen bijvoorbeeld thuis op de lichtknop drukken, knipperen in het huis op het filmscherm de lichten aan en uit. Met dertig minuten duurt Licked niet lang, maar is het zeker de moeite van het meepikken waard.(Jan Auke Brink)

19, 20 en 21 augustus

De weekeindes zijn altijd gezellig op Noorderzon. Zeker wanneer het droog blijft (en dat doet het nu al redelijk lang), zit het op de terrassen rond de centrale vijver altijd vol. Lang niet iedereen bezoekt een voorstelling, want op het gratis toegankelijke terrein valt op zich al genoeg te beleven; straatartiesten doen trucjes, breakdansers hippen en hoppen rond, vanuit een caravan wordt het levenslied vertolkt en iedere avond zijn er ook nog leuke gratis optredens. Daarbij worden bier en wijn hier nog gewoon in glaswerk verkocht; iets waar zowel de organisatie als de bezoekers trots op zijn. Prettig bijgevolg is dat iedereen het glaswerk netjes terugbrengt, en het festivalterrein zodoende redelijk netjes blijft.

Dez Mona – Pursued Sinners

Vrijdagavond werd onder de titel Goddamn! een Belgische ode gebracht aan soulzangeres Nina Simone. Filip Jordens, die eerder al Jacques Brel interpreteerde, zong met anderen nummers van Simone. Die anderen bestonden voor een groot deel uit de leden van Dez Mona, de band die zaterdag twee optredens in de prachtig kitscherige Spiegeltent verzorgde. Hier kwam Simone eenmaal langs; verder zongen de Antwerpenaren vooral ouderwetse gospels en spirituals.

De belangrijkste personen in Dez Mona zijn zanger Gregory Frateur en Nicolas Rombouts, die de staande bas bespeelt. Deze twee worden afwisselend aangevuld met blazer Sam Vloermans en accordeonist Roel van Camp. Hoewel de twee extra instrumenten een aanvulling zijn, kan het kernduo Frateur en Rombouts het eigenlijk ook wel af zonder die extra steun. Vooral Frateur (een klein mannetje dat oude en nieuwe gospels met een grote passie en overtuiging brengt) weet met zijn Belgisch ingetogen voorkomen maar toch extraverte zang en performance het publiek moeiteloos aan zich te binden. Daarnaast is hij simpelweg een geweldige zanger, die in de als ouderwetse nachtclub ingerichte Spiegeltent zeer op zijn plaats was.

Dez Mona verzorgde tot nu toe de mooiste voorstelling op Noorderzon 2005; typerend was dat Dez Mona’s cd – in de protestantse kerk van Antwerpen opgenomen – meteen was uitverkocht, en dat terwijl nog veel meer bezoekers zo’n schijfje mee naar huis wilden. (Jan Auke Brink)

Paolo Nani – The Letter

The Letter is een waanzinnige voorstelling. In vijfenzeventig minuten doet Nani vijftien keer dezelfde sketch: hij komt op, gaat aan een tafel zitten, neemt een slok wijn, spuugt de wijn weer uit, schrijft een brief, doet deze in een envelop, plakt er een postzegel op en wil hem posten. Maar onderweg naar de brievenbus begint hij te twijfelen; zat er wel inkt in de pen? Hij gaat terug, bekijkt de pen, opent de envelop en bekijkt het zojuist beschreven papier: leeg. Deze scène herhaalt zich vijftien keer, steeds op een andere manier. De thema’s die volgen zijn “horror”, “dronken”, “zonder armen” enzovoorts. Het klinkt verschrikkelijk, maar Nani doet het op zo’n leuke en clowneske manier dat de vijfenzeventig minuten zo om zijn.

The Letter is geen must-see voorstelling; Nani is geen vernieuwer waar we nog jaren over spreken en biedt zeker ook geen scherpe beschouwingen. Maar voor ruim een uur topvermaak zit je bij hem goed. Zeker ook een aanrader met kinderen erbij. (Jan Auke Brink)

Ottoboy

Het zit de organisatie van Noorderzon dit jaar niet mee. Vrijdagavond moest publiekslieveling Mambo Kurt al wegens buikgriep verstek laten gaan, en zondagavond kwam daar plots de mededeling dat zuiderbuur Stijn die ochtend met autopech in Noord-Frankrijk was gestrand. Erg overtuigend klonk het relaas niet. We mogen er toch gewoon vanuit gaan dat professionele muzikanten in zo’n geval vervangend vervoer weten te regelen?
Hoe dan ook, ‘one-man-trashband’ Ottoboy bleek bereid de leemte te vullen met zijn tweede set. Muzikaal doet zijn vuile garagerock denken aan Eagles of death Metal en de Groningse locale helden The Drugs. Met het verschil dat Ottoboy, gezeten achter een hi-hat en bassdrum en met een gitaar op zijn schoot, als een ware Moti alles zelf doet. Vaak bestaan zijn teksten uit oneliners als ‘Where the fuck is Ottoboy’ en ‘We gonna eat, shit, drink and die’ (wordt hier het aanwezige publiek even fijntjes een spiegel voorgehouden of niet?) waarbij de muziek piept en kraakt dat het een lieve lust is.
Eigenlijk had ‘ie maar voor twintig minuten materiaal; of we het erg vonden dat hij een aantal dezelfde nummers speelde als bij de eerste set. Nee hoor, geen enkel probleem. En zelfs als hij echt geen materiaal meer heeft gaat Ottoboy gewoon door. Eerst mag het publiek een titel noemen waarop hij enthousiast improviseert, en als allerlaatste – als er al twee snaren gebroken zijn – krijgen we een jam, met als couplet en refrein “dit is het laatste liedje” (6x). (Lennard Dost)

18 augustus

Het Groningse “theater & crossover festival” Noorderzon is donderdag op traditionele wijze van start gegaan. De zon scheen volop, jong en oud liepen door elkaar op de festivallocatie in het Noorderplantsoen en de eerste voorstellingen werden goed bezocht. Jammer was alleen dat orgel-Duitser Mambo Kurt met buikgriep in bed bleef. Dat zorgde echter wel voor extra gezelligheid rond de grote vijver, waar iedere avond een gratis muziekoptreden is.

The Shout

Met het Britse koor The Shout werd de vijftiende Noorderzon officieel geopend. Dus moest er gespeeched worden. Voor artistiek leider Mark Yeoman draait Noorderzon om verhalen, zo vertelde hij. Gelukkig hield hij zijn eigen verhaal beknopt, iets wat niet gezegd kan worden van PvdA wedhouder José van Schie. Als vervanger van de burgermeester kreeg ze alle ruimte te wauwelen over het belang het ontmoeten van andere culturen; ze bereed daarmee vaardig het aloude socialistische stokpaardje van cultuurbeleid als welzijnsbeleid.
Maar hoe vervelend haar verhaal ook was, de bestuurder was bij The Shout uitstekend op haar plek. Zowel in presentatie (“afspiegeling van de samenleving”; zeven mannen, zeven vrouwen, variërend van bouwvakker tot snob, allemaal volgens goed socialistische traditie mét een rood accent in hun kleding) als inhoudelijk (tégen racisme, tégen oorlog, maar vóór de liefde) zou de groep moeiteloos op een PvdA ledenbijeenkomst passen: het gedroomde linkse kerkkoor, zeg maar.
Slim zijn de Britten van The Shout overigens wel; aangezien niemand gelukkig wordt van een uur lang wereldvrede, is er een flinke dosis “humor” in de show geprogrammeerd. Geregisseerde foutjes, georkestreerde hilariteit; denk aan een Duits bierfeest, of aan Stomp – de vergelijking die in het programmaboekje wordt gemaakt. Toegegeven, zingen kunnen de veertien wel, maar het is typerend dat de man die niet verder kwam dan een laag gebrom het langste en hardste applaus kreeg. Niet de zang maar de het vermaak stonden bij The Shout én bij het publiek voorop. (Jan Auke Brink)

Stuurbaard Bakkebaard

De feestelijke eerste dag van het Noorderzon festival werd afgesloten met een gratis concert van het uit Eindhoven afkomstige Stuurbaard Bakkebaard, een van de eigenzinnigste bands die Nederland kent. Onlangs verscheen van SB – bestaande uit gitarist/zanger Timo van Veen, drummer Marc Koppen en Onno Kortland op contrabas en zang – het uitstekende derde album Whistle Dixie, dat qua sound in het verlengde ligt van de twee voorgaande platen. Gezeten aan de vijver in het Noorderplantsoen zijn het namen als Tom Waits, De Kift, Captain Beefheart en G.Love and Special Sauce die me te binnen schieten. Een energieke mix van rauwe rock, franse chansons, jazz en blues waarbij met het grootste gemak van het Nederlands wordt overgeschakeld naar het Engels en Frans; de Eindhovenaren draaien hun hand er niet voor om. Stuurbaard Bakkebaard deed er werkelijk alles aan om het stijve Groningse publiek in beweging te krijgen, doch die poging was bij voorbaat gedoemd te mislukken. Aan de muziek heeft het niet gelegen. (Lennard Dost)