Lost in Translation

De in een midlife-crisis verkerende filmster Bob Harris (Bill Murray) is in Tokio om een commercial te draaien voor een whiskymerk. De twintiger Charlotte (Scarlett Johansson)is een net afgestuurde filosofe die met haar man meereist voor zijn werk. Beiden worden geplaagd door slapeloosheid. Ze ontmoeten elkaar in de bar van hun vijfsterrenhotel. Dit leidt tot gezamenlijke uitstapjes in het voor hun onbekende Tokio.

Vervreemding

Het gevoel van vervreemding in een wereldstad als Tokio wordt prachtig in beeld gebracht. Serene shots van de skyline van de stad worden afgewisseld door chaotische beelden van een speelhal waar hyperactieve Japanners staan te gokken. De hoofdpersonen wandelen verdwaald door deze beelden heen. De film geeft een goede impressie van hoe verloren en eenzaam je kunt voelen in een vreemde omgeving.

Naast melancholieke beelden en gevoelens van eenzaamheid is de film bovenal verschrikkelijk grappig – wat voor een groot deel te danken is aan de acteerprestaties van Bill Murray. Zijn hoofd spreekt boekdelen. Tijdens de opname van een commercial schreeuwt de regisseur hele verhalen in het Japans naar hem. De tolk vertaalt dit in twee zinnen. Alleen al de uitdrukking op het gezicht van Murray zegt meer dan duizend woorden. Zijn onderkoelde, subtiele manier van doen is hilarisch. Johansson speelt de serieuzere tegenpool van Murray. Charlotte is net afgestudeerd en weet eigelijk niet wat ze met haar leven moet. Ze twijfelt over aan zichzelf, aan haar huwelijk. De negentienjarige Johansson speelt dit goed en doet niet onder voor Murray.

Lost in Translation komt in aanmerking voor meerdere Oscars. Naast de nominatie voor de beste film, is de film ook genomineerd voor beste scenario en beste regie. Niet onterecht, want Lost in Translation is een oprechte film, en geen vergezochte love-story.