Veel geweld maar weinig smoel

In een uitverkochte kleine zaal van Paradiso trachtte de Australische band the Jezabels afgelopen zondag zijn massief klinkende debuutalbum naar een livesetting te vertalen. Muzikaal gezien lukte dit niet helemaal, maar de band miste vooral nog een eigen karakter.

De sfeer in de Neoromaanse bovenzaal van de Nederlandse poptempel verdient alleszins het predikaat ontspannen. Een band kan nog weleens opgewacht worden door een hongerig publiek dat zich als muzikale omnivoor wil laven. Vooral de persoonlijke anekdotes beleefd in de prille lentezon en de eerste barbecuetaferelen voeren nu echter de boventoon. Het zijn de contouren van een gelaten sfeer die de rest van de avond niet meer weg gaat.

Veel galm en hoge tonen

Bij het opkomen proeft de band klaarblijkelijk deze sfeer, want van een overdreven begroeting of ander enthousiasme bij de ontmoeting met het publiek is geen sprake. Na het vrij zakelijke in stelling brengen van de instrumenten wordt het dan tijd voor het eerste blokje nummers, waarna een summiere afkondiging volgt.

De muzikanten afzonderlijk spelen hun nummers solide, maar op het totaalplaatje van het geluid valt nogal wat af te dingen. Zo is de reverb op de trommels van de drummer wel erg hoog gezet. Dit maakt zijn kit zo dominant in de mix, dat de andere bandleden ondergesneeuwd lijken te worden. Vooral in het geval van de gitarist wordt dit probleem duidelijk. Zijn vaak originele en kleurrijke partijen worden gemarginaliseerd door het galmrijke drumgeluid.

Ook de zang van frontvrouw Hayley Mary is niet gebaat bij het geluid dat er door de speakers komt. Op het recente debuutalbum Prisoner klinkt ze virtuoos en sonoor, maar in deze podiumopstelling klinken met name haar hogere uithalen vaak erg schel. Het feit dat ze er soms wat tegenaan zit in de hogere octaven helpt ook niet mee bij het eindoordeel over de vocalen.

Meanderen ondanks intensiteit
Het geluid is ondanks deze bezwaren wel overweldigend. Het volume staat vrij hoog en de bezoeker wordt bijna weggeblazen door het dichtgemetselde geluidsbeeld, waarin ineengevlochten keyboardloopjes een hoofdrol spelen. Het ontbreekt the Jezabels helaas aan een paar echt eigenwijze liedjes om het totaal overtuigend te maken.

Veel ideeën zijn sterk, maar de nummers lijken er vaak zoveel te bevatten dat ze meer zwalken dan een duidelijke richting hebben. De ronduit timide presentatie maakt het beeld compleet van een band met veel potentie maar nog een poos werk voor de boeg om zijn koers te bepalen. Of de zwoele lente had de groep vanavond net als de aanwezige bezoekers in zijn greep.