Matte film met matte protagonist

In Lena duiken we in de wereld van een tiener die langzaam maar zeker haar kracht leert kennen. De ontwikkeling van de film zelf echter mist een krachtige uitwerking, waardoor de film net zo mat als zijn personage is.

Deze Nederlands-Belgische film is gemaakt door Christophe van Rompaey, oorspronkelijk een regisseur van tv-series, maar sinds Aanrijding in Moscou (2008) ook van speelfilms. Hij maakte Lena in Rotterdam aan de hand van een script van Mieke de Jong, die we kennen van Oorlogswinter en

In vergelijking met die film laat Lena kansen liggen. Daniels confronteerde met een onvergetelijke rol van Gabourey Sidibe het publiek met de volledige verwaarlozing van een dik kind en haar dromen in een onmogelijke sociale omgeving. In Lena worden we niet veel wijzer dan dat het hoofdpersonage (gespeeld door Emma Levie) een nogal vlak karakter heeft. Van Rompaey brengt Lena’s langzame emancipatie tot iemand die wel voor zichzelf kan zorgen, nogal slordig in beeld. Het indringende gevoel van iemand die een diepe transformatie doormaakt, ontbreekt.

Lena, dochter van een Poolse moeder, is een niet al te mooie meid van 17 jaar. Ze loopt stage in een kinderopvang en vindt haar ontspanning in lijndansen. Om net als haar vriendin seksueel actief te zijn laat ze zich gebruiken door jongens. Haar leven kent weinig liefde totdat ze Daan ontmoet. Ze is verliefd en krijgt dit voor de verandering ook eens terug. Omdat zij de commentaren op haar gewicht van haar moeder niet meer kan uitstaan, trekt ze bij Daan en zijn vader in.

Te weinig expliciet

De belofte die de opbouw aan het begin van de film doet, wordt niet ingelost. In plaats daarvan krijg je met terugwerkende kracht het gevoel dat er aan de expositie van het verhaal zelf iets mankeert. Lena is daarin te weinig expliciet en wordt kleurloos doordat een te duidelijk verhaal opgehangen wordt aan een oppervlakkige hoofdpersoon. Ze heeft problemen met haar moeder en vindt een nieuwe familie waar ze intrekt. De vaagheid van die situatie was een goede kans geweest om de film meer uit te diepen in de verwarring die emancipatie van het kind met zich meebrengt.

Het is jammer dat de film zijn eigen kracht niet echt weet te vinden, want er is genoeg interessant materiaal. Maar het voegt niet. Het bolle naakt van het meisje naast de tengere jongen wekt tedere sympathie op. De nogal vage gezinssituatie in het huis van Daan is op zichzelf interessant, maar wordt niet tot het beste effect ingezet. Lena is de protagonist van de film, maar de ontwikkeling van de rol van Emma Levie, die soms onverstaanbaar is, maakt de verwachtingen niet waar. In de opbouw zitten een aantal hiaten en de plot is uitermate teleurstellend. De film kan dan ook niet ontsnappen aan de kleurloosheid die hij zelf creëert: het blijft een matte film over een matte puber.