Paul en zijn schaduw
Kate vertrouwt haar man niet meer. Eigenlijk al sinds dat ze hem aan de haak heeft geslagen, besluipt haar het kille vermoeden dat hij een andere reden moet hebben dan verliefdheid om met haar te trouwen.
Op een nacht schrikt Kate wakker van een potentiële inbreker. Ze treft echter een bebloede en huilende Paul aan, haar echtgenoot. Ali Knight kruipt in Het Moordernaarsspel in de huid van een parttime huismoeder en journalist die haar man een alibi verschaft omdat ze er heilig van overtuigd is dat hij gemoord heeft. De leugens die zij de politie vertelt, gaan echter al snel een eigen leven leiden en voor ze het goed en wel in de gaten heeft, wordt ze zelf de hoofdverdachte.
Geld of een vrouw
Deze debuutroman beschikt over alle elementen die een fijne literaire thriller moet hebben. Kate begint een heimelijke speurtocht naar ‘De Waarheid’, zoals zij die voor zich ziet. In eerste instantie is dat nog een wanhopige poging om een ontkrachting te vinden van haar wreedste vermoedens, maar al snel wil ze vooral weten waarom hij het gedaan heeft. Was het geld of was het een vrouw? Dat lijkt de leidende vraag.
Maar zit Kate wel op het goede spoor? De lezer wordt tot ver richting het dramatische slot in onzekerheid gehouden over wie de jonge tv-maakster Melody Graham heeft gedood en waarom. Zeker naarmate er nog wat andere lijken opduiken en het politienet zich meer en meer om Kate begint te sluiten, nemen de twijfels over de ware toedracht toe.
Bloedhond
Daarbij maakt Ali Knight het niet altijd gemakkelijk om sympathie op te brengen voor speurster Kate. Weliswaar verdient zij terecht de benaming ‘Bloedhond’, die zij van een collega van Paul toegebeten krijgt, maar ze komt vaak wel erg ongeëmancipeerd en rancuneus over. Tenenkrommend is bijvoorbeeld haar eigen analyse van haar relatie tot Paul:
‘Ik heb er alles aan gedaan om mijn verlangens ondergeschikt te maken aan die van hem, om in zijn schaduw te leven. Ik heb het voor elkaar weten te krijgen dat hij niet meer zonder mij kan.’
Wantrouwen
Kate treft haar man met bloed overdekt aan terwijl hij alleen kan uitkramen: ‘Ik heb haar vermoord.’ Het is dan ook niet helemaal zonder reden dat zij tot de overtuiging komt dat hij het weleens daadwerkelijk gedaan zou kunnen hebben. Zeker wanneer hij er daarna met geen woord meer over wil reppen.
Kate’s wantrouwen blijkt echter gaandeweg het verhaal al veel vroeger in de relatie postgevat te hebben. Om precies te zijn bij een verkeerd begrepen knipoog en een jammerlijk mislukt vertrouwensspelletje. In dat kader is het laatste hoofdstuk van Knights roman behoorlijk teleurstellend. Lees Het moordernaarsspel gerust, maar stop op pagina 335.
