Een kabinet van angsten en verlangens

is absoluut een ervaring. Of met deze voorstelling ook daadwerkelijk een essentie wordt geraakt, is de vraag.

Een jaar lang zat Roos van Geffen met haar typemachine op straat. In Almere, Dordrecht, Enschede en zelfs Londen. Haar vraag aan de voorbijganger was even simpel als gewaagd: ‘Wat zijn je grootste angsten en verlangens?’ Vangst is het resultaat van deze uitgebreide verzameling; een voorstelling over de diepste drijfveren van de mens.

Midden in het Zuiderpark van ‘s-Hertogenbosch is speciaal voor deze voorstelling een klein, maar uitnodigend houten huisje neergezet. Terwijl  buiten de regen tegen het dak klettert, is het binnen warm, droog en knus. Het ruikt er zelfs vertrouwd. De toeschouwers worden direct ondergedompeld in een warm bad dat voor een gevoel van verbondenheid zorgt.

Oase van warmte en rust

De voorstelling opent vanuit verstilling. Actrice Anne van Balen zit aan een kleine houten tafel in een warme straal van licht. Ze bekijkt tientallen kaarten: het resultaat van een jaar typen op straat. De kaarten worden gesorteerd en liefdevol ingepakt. Een geluidsband neemt de toeschouwer ondertussen mee naar het uitgangspunt van de voorstelling. Een stem leest enkele kaarten aan hen voor.

Tientallen angsten en verlangens komen voorbij. Hoewel een enkele uitspraak verassend is, blijken de meeste opvallend gewoon; het vinden van geluk en geborgenheid, de angst voor eenzaamheid en de angst om te falen in het leven. De combinatie van de rustgevende setting en de voortdurende herhaling van handelingen brengen de toeschouwer in een oase van warmte en rust.

Achter Anne van Balen bevindt zich iets wat op een groot pakket op een tafel lijkt. Zodra ze het openmaakt, blijkt er zich een mannenlichaam in te bevinden: de behuizing van haar diepste verlangen. Een lichamelijke zoektocht naar geborgenheid en intimiteit volgt. Eerst liefdevol en voorzichtig, dan steeds feller en gefrustreerder. Het mannenlichaam doet niet wat ze van hem verwacht. Hij geeft mee met elke beweging en laat zich vormen in ondenkbare hoeken, maar zakt steeds opnieuw weer levenloos in elkaar. Dit gevecht resulteert in prachtige beelden en dansante bewegingen. Maar het blijft ook een oppervlakkig gegeven.

Gebrek aan essentie

Vangst blijft tot het einde oordeelvrij. Wat duidelijk wordt, is dat wij mensen veel angsten en verlangens delen. Dat geborgenheid en liefde ook in onze huidige wereld diepgewortelde drijfveren blijven. Dieper lijkt de boodschap echter niet te gaan, en daar ligt een gemiste kans. Want na een jaar van onderzoek naar angsten en verlangens zou er zoveel meer uit dit onderwerp te putten moeten zijn. Het blijft dan ook wachten op een eye-opener die niet komt. Daarmee blijft Vangst steken in een prettige sfeer en prachtige verstilde beelden, zonder echt los te komen van de bodem. En dat terwijl het motto van de maker is om via de ervaring de essentie te grijpen. Een essentie die in dit geval niet gegrepen, maar slechts rakelings geraakt is.

Vangst is tot en met 14 augustus te zien tijdens Theaterfestival Boulevard te ‘s-Hertogenbosch. Daarna speelt de voorstelling nog tot 1 oktober bij Festival Bies!, Corrosia! en Kunstenfestival Grenswerk.