Meer videoclip dan filmdrama

Achter een boom in een besneeuwd bos staat een tienermeisje met gespannen boog. Ze loert op een groot hert. Dan vuurt ze een pijl af. Het hert strompelt het bos uit en stort neer op een grote witte vlakte. Even later zit ze naast haar prooi en verwijdert vakkundig de ingewanden. Achter haar komt plots een man aangeslopen. Er ontstaat een heftig gevecht waarbij het meisje verliest. Gelukkig is het niet echt: de man traint het meisje op vaardigheden.

Supersoldaat

Hanna (Saoirse Ronan) is namelijk een bijzonder kind. Ze is genetisch gemanipuleerd om uit te groeien tot een supersoldaat van de CIA. Het project wordt echter afgeblazen en het kind moet dood. CIA-agent Erik (Eric Bana) bevrijdt haar en vlucht naar een onbewoond gebied vlak onder de poolcirkel. Als een voorbeeldige vader voedt hij Hanna op, volstrekt verstoken van techniek, luxe en contact met de buitenwereld. Als de tijd rijp is, kan ze wraak nemen op de baas van het project (Cate Blanchett).

Het uitgangspunt doet denken aan The Boys from Brazil, waarin ook medisch is geëxperimenteerd (met Hitler-klonen als gevolg). In deze jaren-zeventigthriller wordt niet alleen stukken beter geacteerd, ook zit de intrige veel consistenter in elkaar. Hanna begint hoopgevend, maar zakt in de tweede helft in als een pudding. De handelingsmotieven van de personages komen geheel niet uit de verf. Bovendien worstelen de filmmakers met de genrebepaling: het resultaat is een matig bereide couscous van mysterie, thriller, actiefilm en opgroeidrama.

Catweazle

Sommige situaties werken onbedoeld op de lachspieren. Hanna doodt met blote handen vier zwaar bewapende CIA-eenheden, maar slaat op de vlucht voor twee neonazi’s zonder uitstraling. Ze ontsnapt op miraculeuze wijze uit een streng beveiligd militair complex, spreekt vloeiend een dozijn talen, bezit een schat aan theoretische kennis, maar schrikt nog erger dan Catweazle van een lamp die aangaat. Opmerkelijk genoeg zit ze even later in een café vrolijk te surfen op het internet.

Er zijn meer voorbeelden van ongeloofwaardigheden en dubieuze plotwendingen. Dit is uitzonderlijk voor regisseur Joe Wright die bekend staat om films met een combinatie van een goed verhaal, visuele hoogstandjes en karakterontwikkeling (Pride and Prejudice, Atonement). In Hanna is het alleen Hanna die zich ontwikkelt. Ze is geboren om uit te groeien tot een meedogenloze vechtmachine, maar toont zich geleidelijk aan kwetsbaar bij menselijk contact. Bijvoorbeeld als ze wordt ontroerd door een Spaanse muziekgroep of gezellige uurtjes beleeft met een ander zestienjarig meisje.

Vorm boven inhoud
Ondanks het ontwapenende optreden van Saoirse Ronan gaat in Hanna vorm boven inhoud. De plaatjes zijn soms adembenemend, de camerastandpunten origineel, de locaties getroffen en de muziekscore uitermate sfeerbepalend. De technobeats en wonderlijke surroundgeluiden van The Chemical Brothers begeleiden op meesterlijke wijze de actiesequenties. Maar juist veel van die gekunstelde vechtacties en achtervolgingen ontdoen de film van elk realisme. Als stijloefening vergelijkbaar met Lola Rennt, is Hanna uiteindelijk meer videoclip dan filmdrama. Wel jammer dat de film niet in de Nederlandse bioscoop is vertoond.