De ware verliezer op de liefdesmarkt
De meeste boeken over liefde en hoe die gevonden kan worden staan vol regels en richtlijnen. Ze spiegelen je voor: als je het zo doet, lukt het je wel. Renzo Verwer pakt het anders aan in De Liefdesmarkt, een handboek.
Vooropgesteld: De Liefdesmarkt is geen traditioneel handboek. Zelfs de suggestieve cursivering in ‘handboek’ wordt niet waargemaakt, daarvoor zijn drie korte beschrijvingen van Renzo’s seksuele avonturen wat karig in een boek van meer dan driehonderd pagina’s. Nee, Verwer geeft aan eropuit te zijn ‘een aantal hardnekkige mythen te ontkrachten.’ De mythe, bijvoorbeeld, dat vrouwen het op de relatiemarkt het moeilijkst hebben, of dat seks tegenwoordig gemakkelijk verkrijgbaar is. Dit ontkrachten doet hij met name aan de hand van zijn eigen ervaringen.
Vrouwen zijn niet de slachtoffers op de liefdesmarkt
Verwer beklaagt zich vooral over het feit dat vrouwen in de media als de slachtoffers op de liefdesmarkt worden voorgesteld: er zouden geen leuke mannen meer te vinden zijn, mannen zouden bindingsangst hebben, mannen zouden misbruik maken van vrouwen. Tegen die eerste stelling brengt Verwer in dat er in de leeftijdsgroep van 25 tot 55 jaar aanzienlijk meer single mannen dan single vrouwen zijn: wie kan er dus niet aan een partner komen? De man!
Of die conclusie terecht is, is maar de vraag. De verklaring voor de ongelijkheid in vrijgezellenstatus is dat de meeste vrouwen een relatie hebben met een man uit een oudere leeftijdscategorie. Is dat de keuze van de vrouw of de man, of allebei? Het lijkt hoe dan ook goed samen te gaan met de tweede stelling, dat met name jongere mannen zich liever niet binden.
Tegen die stelling heeft Verwer weinig in te brengen behalve het afserveren van de term ‘bindingsangst’: het is geen angst, het is natuurlijk dat mannen zich niet tot één vrouw willen beperken. Al zijn eigen geploeter op datingsites blijkt ook niet bedoeld om een relatie, maar om seks te vinden. Een relatie is hoogstens een middel daartoe.
Vrouwen zijn niet empathischer
Zo doet Verwer weinig meer dan de tegenstellingen tussen mannen en vrouwen uitvergroten, maar nu eens ten nadele van de vrouw. Het zijn vrouwen die niet empathisch zijn, zij begrijpen immers niets van de behoeften van mannen, terwijl ze wel verwachten dat mannen hen proberen te begrijpen. En het zijn vrouwen die alleen maar op uiterlijke schijn gericht zijn, zij zullen namelijk vrijwel altijd een kortere man afwijzen, of hij moet met een uitzonderlijk talent of goedgevulde bankrekening op de proppen komen. En het is, boven alles, oneerlijk dat de ‘romantische’ behoefte van de vrouw boven de seksuele behoefte van de man wordt gesteld.
De verwijten van Verwer zijn wat inconsistent; aan de ene kant vindt hij het logisch dat vrouwen een man met status prefereren – dit is immers niet alleen leuk in het nu, maar biedt ook de beste garanties voor een eventuele toekomst met nageslacht. Aan de andere kant stampvoet hij daarbij als een klein kind: ‘ik wil ook een mooie vrouw, al ben ik dan lelijk en heb ik geen vast inkomen!’
Verwer jammert om het verlies van de droom die hij in het begin van zijn vrijgezellenbestaan had, de droom dat zodra hij zich in een kroeg zou begeven, de vrouwen zich op hem zouden werpen, hem mee naar huis zouden slepen en na een woeste nacht en een liefdevol gemaakt ontbijtje zouden toefluisteren: ‘Renzo, je was geweldig. Je kunt me altijd bellen, maar dat hoeft niet hoor, wat jij wilt.’
Teleurstelling
De liefdesmarkt is het verslag van die teleurstelling. Daarom staat het vol rancuneuze opmerkingen en verbitterde anekdotes, wat het bij vlagen zeer vermakelijk maakt. Op den duur gaat dit echter vervelen, en door de vele anekdotes is de structuur ver te zoeken. Steeds komt Verwer terug op hetzelfde punt: die vrouwen zijn niet de slachtoffers, dat ben ik!
Dit is geen boek dat mannen leert vrouwen te versieren, maar een boek voor mannen die een makker in de pijn zoeken. Pas helemaal aan het einde, in een bijlage, geeft Verwer ook daadwerkelijk een aantal tips om een vrouw te scoren. Die tips getuigen weer van cynisme (‘Vrouwen willen niet-inwisselbaar zijn. Dat zijn ze overigens wel, en zo behandelen ze mannen ook’), maar wie weet krijg je er een vrouw mee je bed in. Het is Verwer immers ook een paar keer gelukt.