Face Tomorrow: on the road again

Eerder op de avond kon de band worden geïnterviewd. Aan een tafeltje in het drukke Rotown schuiven drummer Sjoerd van de Knoop en beide gitaristen Aart Steekelenburg en Ralf Mastwijk aan. Met nog een dik uur voor de soundcheck ogen de heren ontspannen. Niet erg gek als je al een paar honderd optredens achter je naam hebt staan. Het was niet geheel vanzelfsprekend dat er een nieuw album uit zou komen. Begin 2010 verliet gitarist Marc Nolte namelijk de band. Kort hierop besloot zanger Jelle Schrooten zijn geluk ergens anders te beproeven. Hij raakte ver in de auditierondes van ‘Wie is Di-rect’, waarin de band Di-rect naar een nieuwe zanger zocht. Zijn bandgenoten vroegen hem echter terug te komen en dat deed hij.

Het verlies van bepalend lid en gitarist Nolte moest nog wel worden opgevangen. De band ging op zoek naar een gitarist, maar stopte met zoeken. ‘Waarom rondkijken als we Ralf kennen?’, dachten ze. Waar Mastwijk eerst erg trots was op zijn vrienden en genoot van de band als hij in het publiek stond, maakt hij er nu zelf deel van uit. En dat is soms wennen. ‘Waar je in het publiek nog lekker kunt ontspannen en genieten van de muziek ben je op het podium heel serieus bezig en wil je dat elk geluidje van de band perfect klinkt.’

Nieuw album

Al vrij snel nadat ze begonnen waren met het maken van het nieuwe album, werd al bedacht dat het een titelloos album zou worden. Dit fenomeen zie je vaak bij bands die hun eerste album uitbrengen, maar dat geldt niet voor Face Tomorrow. Toch zien zij de cd wel als een nieuwe start. Single ‘The Fix’ is een idee van nieuwkomer Mastwijk: ‘Ik kwam binnen met een riff, met iets wat op een Dredg-achtig nummer leek.’ Er werd echter door de rest van de band een heel andere melodie tegenaan gegooid, die volgens de gitarist wel erg lekker klonk. Op de radio, Kink FM en 3FM, en ook op Youtube, is de single al aardig vaak beluisterd en bekeken.

Wat is het toch dat de band vaak naar Duitsland afreist en nu ook bij een Duits platenlabel onder contract staat? Allereerst de overstap van Excelsior naar Redfield Records. Vonden de bandleden in Nederland niet de passie bij het label en bemerkten zij ook een andere achtergrond, bij Redfield klopte het plaatje gewoon. ‘Kies je bij Excelsior voor het hele pakket, bij Redfield konden wij de gewenste mensen kiezen, die vol voor ons willen gaan’, aldus Steekelenburg. Bovendien, niet geheel onbelangrijk, zorgt het ook voor meer contacten in Duitsland. ‘Het Duitse publiek is bovendien iets losser dan in Nederland, iets ontvankelijker en dat is ook erg lekker.’

Veranderende muziekindustrie

Hoe kijken de heren aan tegen de veranderende muziekindustrie? Mercury (label van onder andere Metallica en The Killers), dat nu geen fysieke singles meer gaat uitbrengen, Spotify, sociale media? Een plaat is niet meer hetzelfde als vroeger, aldus Steekelenburg. Een plaat is niet iets meer om geld mee te verdienen, het is meer een promotiemiddel voor liveoptredens. Bij dit album is een QR-code te vinden. Wanneer je die inscant kom je op een speciaal gedeelte van de website, gevuld met speciale content. Dit is een leuk extraatje voor mensen die het album kopen. Sociale media als Twitter en Facebook zorgen voor direct contact met geïnteresseerden. Heel leuk om zo met mensen in contact te zijn, volgens de spraakzame Steekelenburg. Met een medium als Spotify wordt (nagenoeg) niks verdiend. Het is echter ook weer een manier om mensen met je muziek te laten kennismaken en ze naar je optredens te trekken.

Terug naar later op de avond. Als opener wordt het laatste nummer van de cd, ‘The Maze’, ingezet. Vanuit een tamelijk rustige opbouw wordt door de drummer het nummer flink opgestuwd. ‘Welcome to this place, full of razorblades, there’s no way out’, zingt Schrooten. Vanuit het donderend gejaag van Van de Knoop gaat het over in het volgende nummer, ‘All The Way’. Duidelijk is al wel geworden waarom de link naar Muse weleens wordt gelegd. De combinatie van gitaar, drum en gekwelde zang doet daar inderdaad aan denken. Vanaf het tweede nummer gaan de mannen echt los, de gitaristen headbangen erop los en Schrooten staat op de monitoren alsof zijn boodschap hierdoor nog beter overkomt. Ook bij het derde nummer voert de bezieling de boventoon. Dat het een oude hit betreft (‘Sign Up’) doet hier niets aan af; er wordt gitaar gespeeld met getormenteerde gezichten en veel publiek zingt mee.

Europa in

Na een knallend begin waarin de decibelmeter al richting de 110 gaat, wordt het publiek welkom geheten op ‘het feestje’ door frontman Schrooten. Met de mededeling dat hij er niet is om te praten, wordt het bonkende en slepende ‘Burning Bridges’ ingezet. Waar dit nummer op de cd nog afsluit met een vervormde gitaar op de achtergrond, laat Face Tomorrow er live geen twijfel over bestaan dat zoiets ook op de voorgrond kan. Trommelvlies tergend. Maar lekker. Via ‘Paralusion’ en het oude nummer ‘Static Eyes’ (in rustige uitvoering) komen ze aan bij het akoestische ‘Snakes & Ladders’. De gebroeders Kensington van de gelijknamige band komen het podium op om bij het refrein te zorgen voor een zeer prettige sound.

Hierna is het tijd voor de single ‘The Fix’, op de achtergrond meegezongen (ohohooo) door beide gitaristen. Dat er flink wordt bewogen vooraan in de zaal, geeft ook aan dat dit nummer zeker hitpotentie heeft. Nadat ‘The Stranger’, ‘Delirium’ en ‘Enlighten Me’ (afsluitend met stevige bas van Tijs Hop en fluisterzang) de revue hebben gepasseerd volgt een ‘dankjewel allemaal!’ Na het gebruikelijke gejoel, gefluit en geklap komt Schrooten op met een vrolijk en cynisch ‘suprise!’ Afgesloten wordt met ‘On My Own’ en ‘Move On’. Bij deze laatste komt het lekkere staccato ritme van de drums wat harder naar voren dan op het album en is het outro fijn meezingbaar. Het is duidelijk, Face Tomorrow is klaar voor Europa.