The Hill: James Walbourne omhoog naar de top

Hoewel Walbourne pas dertig jaar is kan hij al bogen op veel muzikale kilometers. Als 19-jarige speelde hij al bij The Coal Porters en hierna bij diverse andere bands als The Pogues en The Pretenders. Ook als sessiemuzikant stond hij zijn mannetje. Dit zal een van de redenen zijn dat hij een prima band om zich heen kon verzamelen. Naast zijn broer Bob op tweede gitaar met wie hij al eerder in een band zat, zijn dat James Fernally (The Pogues) op accordeon en Danny Williams op basgitaar, drummer Jim Keltner (onder meer sessiemuzikant van Bob Dylan) en Ivan Neville op keyboard. Begin dit jaar tekende hij bij Heavenly Recordings, waar ook Doves en The Magic Numbers onder contract staan en 31 januari verscheen zijn debuutalbum.

Country…

The Hill verwijst naar Muswell Hill, een wijk in Londen waar Walbourne uit afkomstig is, en is ook de naam van de titeltrack. Dit nummer, dat leunt op countrygitaar en basgitaar heeft een fijne versnelling in het tweede deel van het couplet. Hoewel het nummer Amerikaans aandoet, wat mede komt door Walbournes rauwe ‘countrystem’, is het grappig om te horen dat wanneer hij bijvoorbeeld het woord ‘getting’ zingt, hij overduidelijk Engels is. Ook ‘Road’, zij het in een iets langzamer tempo, is een prettig nummer waarin de gitaren de ruimte krijgen. ‘Songbird’ klinkt daarentegen iets minder gelikt en wat eenvoudiger. Akoestische gitaar, zang en schudei zorgen voor een heerlijk rustig nummer. Dit komt ook doordat bij het tweede couplet Keltner de tweede stem voor zijn rekening neemt en er een aangename samenzang ontstaat.

Maar ook folk

De folkkant van Walbourne is te horen op het nummer ‘Northern Heights’. Dit liefdesliedje, dat start met marching band-drums gaat over een meisje dat hij ontmoet. Hij spaart geld voor haar, maar het meisje blijkt al getrouwd als hij terug komt, waarop hij haar vermoordt. Er is een onverwachte instrumentale versnelling, waarna de melodie weer plots langzamer gaat en opnieuw versnelt bij het refrein. Veel ruimte is hierbij voor het virtuoze gitaarspel van de zanger en gitarist. Er moet hierbij maar even door de vingers worden gezien dat sommige teksten wel erg voor de hand liggend zijn, zoals bij het nummer ‘Fool’: ‘walked out on me today … why she did not want to stay’, of bij het folky nummer ‘Sailed The Seas’. De aanstekelijke melodie en fluit geven deze laatste toch flink wat pluspunten. Pluspunten zijn er ook te over bij ‘Cocaine Eyes’. Walbourne heeft hierbij een Dylan-achtig begin, bluesy en lekker rauw gezongen en spaart zichzelf absoluut niet op zijn gitaar.

Het countrygevoel komt weer even opzetten als je luistert naar de titel ‘Never Going To Leave’. ‘Hier ben ik geboren en hier zal ik blijven’ zingt de Brit hartstochtelijk. Met dezelfde passie bezingt hij zijn Engeland in het slotnummer ‘BBC’: ‘Happy as I can be under an English tree, the home of the BBC’. Het is niet te hopen dat zijn tourschema ook alleen maar het Verenigd Koninkrijk toelaat. Country-, folk- én gitaarliefhebbers willen namelijk na het beluisteren van dit album dit talent absoluut live zien spelen.