Ontmaskering

De kersverse gevangenisbewaarder Juan besluit een dag eerder naar zijn nieuwe werk te gaan. Tijdens een rondleiding door het zwaarst bewaakte blok van de gevangenis, breekt er een rel los onder de gevangenen. Door een ongeluk blijft Juan achter in het gevangenisblok waar de opstandige criminelen inmiddels de macht in handen hebben. Om te overleven doet Juan alsof hij een nieuwe gevangene is. Door te bluffen lukt het hem zelfs om de rechterhand te worden van Malamadre, de angstaanjagende spierbal die de rel leidt. Juan wil zo snel mogelijk ontsnappen om terug te keren naar zijn zwangere vrouw Elena.

Met dit ijzersterke gegeven begint Cell 211. Vanaf het begin is er een constante spanning. Juan kan immers elk moment worden ontmaskerd. De onvoorspelbaarheid van de gebeurtenissen gaat gepaard met momenten van chaos, waardoor de dreigende sfeer van de opstand continue voelbaar is. Deze gejaagdheid wordt nog extra aangezet door een beveiligingscamera centraal te stellen en het beeld daarvan ook in de film te gebruiken.

Isoleercel

De Spaanse regisseur Daniel Monzón werd voor deze film overladen met prijzen, maar laat hier en daar wel wat steekjes vallen. Zo raakt de verhaallijn over de gijzelaars van de terroristische organisatie ETA op driekwart van de film wat ondergesneeuwd. Ook de eisen van de zwaarbewaakte gevangenen aan de gevangenisdirectie en de overheid komen niet altijd even goed voor het voetlicht. Duidelijk wordt dat de gevangenen menselijker willen worden behandeld: meer tijd buiten en geen opsluiting in de isoleercel. Maar om dit als reeële problemen te zien heeft de kijker meer nodig dan een gevangene die zelfmoord pleegt en een paar wanhopige woorden die in een celmuur gekrast staan.

Toch doet dit niets af aan de sterke hoofdlijn van de film. Een drama ontrolt zich, waarin naar voren komt dat het verschil tussen goed en slecht soms angstaanjagend klein is of, erger nog, niet bestaat. Gevangenen zijn mensen, maar bewakers net zo goed. Of Juan een bewaker is die zich voordoet als een gevangene of een gevangene die eigenlijk een bewaker is, wordt steeds minder duidelijk. Ook het geweld waarmee de oproerpolitie een demonstratie voor de poorten van de gevangenis neerslaat, geeft te denken.

Vriendschap

Acteur Alberto Ammann weet op uitstekende wijze de ontwikkeling van Juan Olivier gestalte te geven. De engelachtige jonge man imponeert de gevangenen met zijn slimheid, maar later ook met zijn daadkracht. Ook bullebak Malamadre — kaal, baard, tattoo in de nek — is onder de indruk van Juan en geeft hem meer vertrouwen dan hij verdient. Luis Tosar speelt deze rol subliem. De vriendschap die ontstaat tussen de ruwe bolster blanke pit en de undercover bewaker is ontroerend en doet denken aan de relatie tussen Mr. White en Mr. Orange in Reservoir Dogs van de vermaarde Quentin Tarantino. Wat dat betreft doet regisseur Monzón niet onder voor de groten.