Muziek / Album

Nieuwe Faithless iets te veel Faithless

recensie: Faithless - The Dance

.

Zo trouweloos is

~


Je klapt het cd-boekje van The Dance open en daar begint het al: ‘Watch for my face in future lifetimes, I only grow in your shadow, you’re the sun to me’. Een quoteje uit de voorlaatste track op het album, ‘Sun to Me’, en zo Faithless als het maar kan. Het hele nummer ligt qua geluid en intentie in het verlengde van hits van jaren geleden, ‘We Come 1’ en ‘God Is a DJ’, en het is tekenend dat juist dit nummer als eerste naar buiten werd gebracht het afgelopen najaar. Maxi Jazz doet zijn bekende ding, murmelt poëtische zinnetjes en blijft de stoïcijn die hij al vijftien jaar is. Maar is het genoeg om acht (!) minuten interessant te blijven?

Sowieso duren de nummers op The Dance nogal lang. Vijf tracks komen ruim boven de zeven minuten uit en in alle gevallen vraag je je af of het niet een onsje minder kon. Het is waar, lang uitgesponnen nummers zijn het recept geweest voor de grote successen in het verleden, het is jammer dat het hier eigenlijk slappe aftreksels zijn daarvan. ‘Feeling Good’ is de enige uitzondering. Dido draagt dit nummer met een ‘gedubte’ stem, ondersteund door Maxi Jazz en originele bruggetjes en overgangen.

Gastmuzikanten


The Dance bewijst, samengevat, de stelling dat in het verleden behaalde successen geen garanties geven voor de toekomst. Zowel Maxi Jazz als Dido hebben maar een beperkt palet aan stemklanken, en als dan de muziek niet veel toevoegt, raak je snel verveeld. Dit neemt niet weg dat Faithless live nog een ijzersterke act is, kijk maar naar het optreden in mei in Paradiso of recent nog tijdens het Glastonbury Festival en op 2 juli in het Westerpark. Maar reken maar dat de handjes eerder de lucht ingaan bij het hypnotiserende ‘Insomnia’ dan bij ‘Not Going Home’.

~

De nummers die niet in eerste instantie het Faithless-geluid laten horen, worden gezongen door anderen. Een flinke dosis new wave zit verweven in de elektronica van ‘Feel Me’, een vervormde cover van jaren-80-undergroundband Blancmange. En in de backing vocals horen we nota bene Madeline Bell, die we nog kennen van Blue Mink (‘Melting Pot’!), maar ook jarenlang hebben gehoord in het mierzoete crossoverproject The New London Chorale van Tom Parker. Ook Johnny ‘Itch’ Fox uit de Britse ska-band The King Blues en Dougy Mandagi van het Australische The Temper Trap hebben gastrollen, wat binnen het geheel nog wel de interessantste uitstapjes oplevert. Wel een wat mager resultaat voor een gevestigde naam als Faithless. Houden Maxi Jazz en Sister Bliss elkaar in een artistieke wurggreep zodat ze niet verder dan millimeters buiten hun territorium treden? Durven ze niet, kunnen ze niet?

Knuppel


Die übercoolness van Maxi Jazz, die lijzige stem van Dido zijn gewoonweg niet spannend genoeg om klakkeloos mee verder te borduren op het bekende recept. De afgelopen platen beklijfden ook al niet lang en The Dance zal ook niet in het lijstje met memorabele albums belanden. Misschien is het een idee om het intieme vrienden- en familieclubje dat Faithless is, eens flink op te schudden. Andere producer? Eens een keer geen Dido en wat minder Maxi Jazz? Wie gooit de knuppel in het hoenderhok? Of moeten wij zelf naar Engeland komen?