Twee theezakjes

Wie heeft ze niet gezien in toiletten van studentenhuizen: deuren geheel behangen met ‘Anybody’s’. Altijd een mooie aanleiding om wat langer te blijven zitten dan gebruikelijk. De rubriek heeft blijkbaar een grote aantrekkingskracht op mensen: het is leuk naar anderen te kijken, soms met een vleugje jaloezie, vertedering, verbazing of het idee dat het bij jezelf nog allemaal wel meevalt.

Gluren
Allemaal blote lichamen, klein, groot, behaard, getatoeëerd of doorboord met piercings. Ze zijn allemaal te bewonderen in deze bundeling. Mannen of vrouwen alleen of met hun partner, broer, zus, vriendin, moeder of pasgeboren baby. De foto’s zijn altijd voorzien van commentaar van de gefotografeerden zelf.

Het succes van de rubriek zit hem waarschijnlijk in de eenvoud. De mode in schaamhaar, piercings en tatoeages verandert misschien, maar verder is alles onveranderd. Jarenlang hetzelfde stramien, nooit een gezicht op de foto, nooit een laken, stoel of ander attribuut. Gewoon puur de lichamen zoals ze zijn. Dat maakt waarschijnlijk dat menig Viva-lezeres (of verdwaalde -lezer) als eerste doorbladert naar deze rubriek. Wanneer krijg je immers de kans zo ongegeneerd naar je medemens te gluren? Je hoeft er niet zelf voor in je blootje zoals in de sauna en er zijn geen verhullende bikini’s of handdoeken in beeld zoals op het strand.

Statement

Ook de teksten bij de foto’s dragen bij aan de herkenbaarheid. Veel gefotografeerden willen een statement maken door bloot op de foto te gaan: ze zijn trots dat ze zijn afgevallen, of dat ze juist na jaren afvallen hun lichaam geaccepteerd hebben, ze willen een moeilijke fase afsluiten, hun partner verrassen of hun tatoeage laten zien. Sommige afleveringen zijn ontroerend of ontwapenend, zoals de vrouw die na haar borstamputatie op de foto gaat. Maar niet zelden is het ronduit grappig: ‘Die clitorispiercing heb ik puur voor de sier’ of ‘Sinds ik Fred heb leren kennen kan ik pas echt genieten van seks’.

Het boek 1000 x Anybody bevat naast foto’s ook teksten van bekende Nederlanders. Zo schrijft Daphne Deckers over familie, Aaf Brandt Corstius over mama en Robert Vuijsje over billen. De teksten zijn leuk, maar waren niet nodig geweest. De rubriek is namelijk een succes door haar eenvoud, en dat geldt ook voor deze gebundelde versie ervan. Meer is niet nodig.