Three Miles North of Molkom

Stel dat een bioscoopbezoeker zonder voorkennis Three Miles North of Molkom binnenloopt. Het zal hem moeite kosten om te bepalen of hij naar een fictiefilm of een documentaire zit te kijken. Hij ziet kleurrijke beelden, veelal vanuit de hand geschoten. Er is geen miljardenbudget in de productie gaan zitten, maar de film ziet er wel goed verzorgd uit. De vorm neigt naar documentaire, maar het zou de eerste Scandinavische film niet zijn die maar doet alsof. Het verhaal lijkt in ieder geval uit de koker van een scenarioschrijver te komen.

Ik wil hier niet zijn

Eén van de hoofdpersonen is Nick, een broodnuchtere, Australische rugbyspeler op doortocht in Europa, die bij toeval op het No Mind Festival terechtkomt. Iedereen op het festival is een bomenknuffelaar, stelt hij vol afkeer vast, om vervolgens demonstratief op zijn rug te gaan liggen als de rest zich overgeeft aan meditaties en yoga. Elke ochtend komen de festivalgangers in groepjes bijeen om hun gevoelens te evalueren. Die van Nick zijn simpel: ik wil hier niet zijn. Zijn groepsgenoten praten liever over persoonlijke ontwikkeling en hun positie binnen de groep.

Het festival biedt zijn gasten allerlei workshops aan, van tantra tot, inderdaad, communiceren met bomen. De geneugten van het verblijf worden op aanstekelijke wijze vastgelegd. De regisseurs hebben veel aandacht voor het zonovergoten Zweedse platteland. De saamhorigheid en de overgave van de deelnemers worden uitgebreid vastgelegd. Net als de kijker draait Nick bij, al gaat het bij hem nogal snel. Binnen twee dagen is hij net zo enthousiast aan het reflecteren op zijn gevoelens als zijn groepsgenoten.

Sympathie

In eerste instantie lijkt Three Miles North of Molkom kritisch ten opzichte van dit jaarlijkse festival. Door de blik van Nick komt het geneuzel van de hippies behoorlijk belachelijk over. Als hij zijn achterdocht laat varen, voel je je als kijker dan ook in de steek gelaten. Ogenschijnlijk laten de beelden voor zich spreken, maar de soundtrack verraadt hun sympathie voor het festival. ‘Let there be peace and love between all people on the earth and all beings in the universe, oh Shanti,’ klinkt er zonder ironie op de achtergrond. Uit de aftiteling blijkt dat de muziek afkomstig is van een deelnemer van het festival.

Dat Three Miles North of Molkom een documentaire is, blijkt vooral uit het feit dat de makers niet alle ontwikkelingen, zoals het vormen van relaties, hebben kunnen vastleggen. Erg is dat niet, want net als de andere leden van het groepje dat wordt gevolgd, ben je inmiddels gewend om via de reflecties op de hoogte te raken van hoe anderen het festival ervaren. Soms lijken de gebeurtenissen en de gesprekken een beetje te bizar om waar te kunnen zijn. Maar dat is ook het mooie aan documentaire: met zulke personages zou je als scenarioschrijver niet wegkomen.