Publiek komt met eigen songmateriaal

Kashmir moet het hebben van mooie melodielijnen en al dan niet subtiele dynamiekwisselingen, maar die kunnen niet verhullen dat de band op de plaat over het geheel genomen toch tamelijk vlak klinkt. Dat komt ook doordat de stem van zanger Kasper Eistrup vanuit de studio weinig expressie kent en vaak in hetzelfde register blijft opereren. Live komt de band beter uit de verf, met een krachtig klankbeeld. Het bereik van Eistrups stem is groter dan vermoed, met een laag ingezet ‘Kalifornia’ en falsetzang in ‘Trespassers’. Ook blijkt zijn uitdrukkingskracht overtuigend. De samenzang van de man met gitarist en toetsenist Henrik Lindstrand klinkt vol en zuiver en geeft een aangename kleur aan het geluidsspectrum.

Interactie

Frontman Eistrup richt zich meerdere malen tot het publiek op een prettige, open manier. Enkele nummers krijgen een inleidend praatje, zoals ‘The Curse of Being a Girl’. Eistrup spreekt uit dat hij het lastig vindt om te doorgronden hoe het is om een meisje te zijn. Het lijkt hem iets heel moeilijks, ’to be a girl’. Eerder op de avond had hij verklapt dat Lindstrand vandaag jarig is. Dat is niet tegen dovemansoren gezegd, want nog voor hij zijn zin heeft beëindigd, barst het publiek los in een spontaan ‘Happy Birthday’. Het is tekenend voor de uitstekende sfeer bij dit optreden.

De machinerie van Kashmir kent geen haperingen, de verschillende onderdelen zijn deugdelijk gesmeerd. Het samenspel is stevig aaneengevoegd en kent geen zwakke schakels. Het geluid is vanaf de eerste tonen goed afgeregeld, en lijkt te bombastisch voor deze kleine zaal, maar daarin treedt snel gewenning op. Als Eistrup aan het eind van het concert de zaal alleen betreedt voor een kort solo-optreden, blijkt diens gitaar ontstemd geraakt. Het is de enige technische wanklank van de avond.

Wegwezer

Kashmir kiest ervoor om een korte set te spelen en vervolgens toegiften te geven van twee keer drie nummers. Afsluiter van het eerste gedeelte is ‘Rocket Brothers’, waarin Lindstrand een intens gierende en effectieve solo uitvoert, waarbij niet hijzelf, maar zanger Eistrup flink los gaat. Daarna volgen nog onder meer ‘The Aftermath’, met harmonicaspel van de voorman, het stemmige en dynamische ‘Stillboy’ en natuurlijk het monumentaal aandoende ‘The Cynic’. De band had met die song een mooi slot kunnen maken, nu ontbeert het concert een echte uitsmijter. Misschien ook goed, anders had het publiek wellicht willen overnachten in de Oude Zaal.