You blew my mind

Ze inspireerde ook The Police tot een muzikaal hoogstandje in ‘Be My Girl – Sally’. En zij uit Lars and the Real Girl is in feite een 21e-eeuwse siliconenvariant erop. We hebben het over de opblaaspop: seksspeeltje én middel tegen de eenzaamheid. In Air Doll komt zij warempel tot leven. 

Nozomi. Zo noemt de ober Hideo zijn opblaasbare huisgenote. Vol enthousiasme begroet hij haar bij thuiskomst, onder het eten beklaagt hij zich over zijn collega’s, hij wast haar haren met dure shampoo, en ’s nachts botviert hij zijn lusten op zijn pop. Hij heeft zelfs meerdere outfits voor haar klaar liggen. Maar op een dag komt Nozomi plotseling tot leven. Of, zoals ze het zelf omschrijft: ‘Ik heb een hart gevonden’. Telkens als Hideo naar zijn werk vertrekt, gaat Nozomi de stad verkennen.

Poppenogen

De Zuid-Koreaanse actrice Bae Doo Na, de boogschietende zus in The Host, is ideaal gecast als tot leven gekomen opblaaspop. Met haar grote poppenogen en met lieflijk, kinderlijk enthousiasme geeft ze een perfecte Nozomi weer. Blanco als ze de wereld in is gekomen, kopieert ze het gedrag van anderen en imiteert hun uitspraken – geen wonder dat ze als eerste aansluiting vindt bij kinderen. De pop, die op een dag zelfs een baantje vindt in een videotheek, blijft kwetsbaarheid uitstralen, letterlijk én figuurlijk – je houdt je hart vast als ze weer eens haar breiwerkje oppakt.

De Japanse regisseur Hirokazu Kore-eda kreeg bekendheid bij het arthousepubliek met films als Still Walking en Nobody Knows, maar gooit het in deze film over een andere, meer surreële boeg. Als modern stadssprookje voldoet het luchtige Air Doll. Het charmante verhaal kabbelt vrolijk verder, daarbij geholpen door de fraaie cinematografie en dus geholpen de sterke vertolking van Bae Doo Na, maar de speelduur gaat uiteindelijk tegen de film werken. Voor een gedeelte ligt dat waarschijnlijk aan de bron: een slechts twintig pagina’s tellende manga van Yoshiie Gôda, waarover zelfs de maker verbaasd was dat Kore-eda er een film van twee uur uit wist te distilleren.

Levensadem

De regisseur – in de strip aangetrokken door het sensuele beeld van een opblaaspop die wordt gevuld met de adem van diegene waarvan zij houdt – gebruikt het verhaal echter ook als kapstok om thema’s aan te snijden als de leegheid van het bestaan en het onvermogen tot daadwerkelijk contact in de grote stad. Veel verder dan het oppervlakkig benoemen ervan komt de maker niet, waardoor het clichématig overkomt. Als je iets over de stadsbewoners en hun leven wilt melden, moet je als kijker ook iets over hen te weten komen. Het is veelzeggend dat Nozomi (immers een leeg figuur) het interessantste personage is; een ieder die zij in haar leven tegenkomt krijgt niet de kans om echt uit de verf te komen of is, zoals het videotheekvriendje van Nozomi, volslagen charismaloos.

Lees hier een interview met de regisseur.