Archeologische vondsten

Negatieve aspecten van de laatste worp van The Tallest Man On Earth zijn eigenlijk niet te bedenken. Een honende commentator zou wellicht kunnen spreken van een al te veilige koers op de tweede cd. Het zijn tenslotte alweer tien folkliedjes gebracht met slechts gitaar en stem, zo te horen opgenomen met slechts één microfoon en bewerkt met een minimum aan productionele smaakversterkers. Een opmerking met zo’n negatieve lading wordt echter waarschijnlijk geboren uit een honger naar smalende teksten. De devotie van The Tallest Man On Earth aan het genre van de folkmuziek laat zich namelijk veel beter uitleggen als terechte piëteit. Het is een onvoorwaardelijke toewijding aan een muziekstroming boordevol elementaire en organisch klinkende muziek.

Sacraal

Deze toewijding is over de gehele linie van The Wild Hunt hoorbaar. De nummers klinken zonder uitzondering alsof ze al ver voor het ontstaan der mensheid, ergens in de spelonken van onze planeet, op ontdekking lagen te wachten. Het moet een periode zijn geweest waarin het geloof in de ziel nog springlevend was. The Tallest Man On Earth heeft deze nummers vervolgens simpelweg opgegraven en zijn hele persoon en volledige talent aangeroerd om ze te vertolken. Deze absolute opoffering van zijn eigen ego geven de nummers een bijzondere glans. IJdele en vergankelijke motieven als roem en geld lijken niet de aanleiding voor de langspeler te vormen. In plaats daarvan doet de cd een gooi naar metafysische intensiteit. De luisteraar wordt verleid de aardse en triviale bezigheden voor een moment te laten voor wat ze zijn, en zich toe te leggen op een haast spiritueel moment van introspectie.

Singulariteit

Ofschoon alle nummers de hierboven beschreven voorwaarden voor singulariteit bevatten, springen enkele nummers wel heel erg in het gehoor. Zo wordt ‘Troubles Will Be Gone’ gekenmerkt door een ambivalente klank, die ergens tussen melancholie en een opgewekt lentegevoel laveert. Het kenmerkende virtuoze gitaarspel met de rauwe en enigmatische stem maken het nummer tot een van de pieken van het album.

De prijs voor het absolute hoogtepunt gaat echter naar ‘Love is All’. Een nummer dat begint met een meanderende akoestische gitaar, waar als snel de stem van The Tallest Man On Earth bijkomt. De getergde stem opent het nummer definitief met een allusie op een nieuwtestamentisch wonder. Het benadrukt nog een keer het transcendentale gevoel dat de hele plaat uitstraalt. In het refrein tart The Tallest Man On Earth vervolgens de grenzen van zijn vocale bereik. Het effect is verbluffend, een combinatie van geestelijke extase en fysiek kippenvel.

De conclusie na bovenstaande plethora aan superlatieven laat zich raden. Als de pastorale eenvoud in combinatie met de hemelse diepten van muziek en tekst eenmaal goed doordringen, zal The Wild Hunt haar kamer in het hart van de toehoorder niet snel af hoeven te staan.