Uniek podium ‘in the middle of nowhere’

Duitsland is heel dichtbij en het Gelderse land bij Nijmegen is ook niet ver weg. Toch is Ottersum een beetje in the middle of nowhere. Het dorp is echter gezegend met een mooi gebouw dat sinds 1990 in gebruik is als multifunctioneel cultureel centrum en als evenementenbureau voor grote en kleine bedrijven. Sinds enige jaren is men actief met het organiseren van zowel klassieke- als popconcerten. De nadruk ligt vooral op het laatste. En daar heeft Roepaen dan ook een naam mee opgebouwd in de afgelopen zes jaar.

Programmeursverleden

Komende vanuit Zeeuws-Vlaanderen maakte Chris Tangelder de oversteek naar Walcheren. Het Beest in Goes was het podium dat hij vanaf 1983 heeft helpen opbouwen. Een podium dat onder andere Long Riders en Op welk publiek richt Roepaen zich? ‘Dit is in the middle of nowhere, je moet het dus niet van hier hebben. Wat we niet wilden is hetzelfde programma brengen als de schouwburg want dan ben je overbodig. Onze slogan is: “een unieke beleving op een unieke locatie”. De programmering die ik startte is niet de meest makkelijke, maar levert wel kwaliteit. De leeftijd van de meeste bezoekers ligt tussen de veertig en vijftig, maar met meer populaire acts als Room Eleven, Caro Emerald en DeWolff zijn er natuurlijk ook veel meer jongeren. Bij bijzondere acts trekken we bezoekers van verre, zoals uit Maastricht voor bijvoorbeeld Dayna Kurtz.’ Vandaag blijkt er een fan van Wendy McNeill helemaal uit Friesland te zijn gekomen.

Chris programmeert ook klassieke muziek. ‘Het is heel moeilijk om genoeg publiek te krijgen voor klassiek, en strijkorkesten zijn heel erg duur. We trekken dan zestig tot zeventig bezoekers en dat is niet voldoende. Op klassiek gebied draai ik nog altijd de Suites van Johan Sebastian Bach en het werk van Simeon ten Holt. Bach is eigenlijk geen klassieke muziek! Het is vrij moderne muziek. En eigenlijk zou ik die graag willen brengen in de kapel.’

Wat staat er binnenkort op het programma van Roepaen? Dat is niet gering: Robert Jan Stips, Jim Byrnes and the Sojourners, Melanie Dekker, Fink, Caro Emerald, Tim Knol and Band, Po’Girl, Band of Heathens, Moss, Seabear, Rory Block en Guido Belcanto.

Ook vandaag is er in de middag een tweetal optredens. De keuze voor de zondagmiddag is wel een verrassende. Hoe is dat zo gekomen? ‘Hier is op zondag niet veel te doen. Voor cultuur hebben we daarom deze middag genomen. Lekker op een druilerige zondag naar muziek luisteren met een wijntje en een biertje. Dat is toch heerlijk? Soms zit je in de zaal en weet je dat het al een mooi optreden is, maar dan komt er een tandje bij alsof het publiek en band één worden! Dat heb je hier vaak. Roepaen is in de muziekwereld toch steeds meer een begrip aan het worden. Bezoekers vertellen het door en artiesten praten erover tot in New York toe!’

Mathilde Santing

Mathilde Santing en haar begeleidingsband openen de middag om half drie. Momenteel trekt Mathilde Santing door het land met een band die langzaam zal groeien naar een bigbandformaat. Vandaag doet ze Ottersum aan en weet ze de kapel van Roepaen zo’n twee uur aan zich te binden met een show getiteld Sinatra-tonic. Of, zoals ze zelf zegt: ‘Op zoek naar de toon van Sinatra’. Ze komt op in een wit jasje en een hoedje. Het hoedje belandt naast een glas water op een kist op het podium. Het glas water zal ze niet aanraken tijdens het optreden.

Dwars door het repertoire van Frank Sinatra heen neemt ze ons mee op een reis door zijn rijke oeuvre. Ze heeft meer dan duizend liedjes geluisterd voordat ze begon aan deze shows. Natuurlijk hebben we aan het begin gehoord dat het allemaal Sinatra’s liedjes zijn, maar in de uitvoering van Santing gaan al die liedjes een heel nieuw leven tegemoet. Haar band bestaat deze keer uit een drummer, bassist en twee gitaristen. Allen stuk voor stuk topmusici die Santing naadloos begeleiden en volgen in de soms emotionele performances.

Voor de pauze blijkt achteraf het brave deel van het optreden te zijn. Na de pauze komt Mathilde op in een jurk. ‘Ik ben altijd emotioneler als ik een jurk draag’, laat ze zich ontvallen. Dat kan het aanwezige publiek beamen, want in dit tweede deel kruipt en gromt Santing, en valt ze zelfs een keer op haar knieën op het podium. Ze is meer dan emotioneel: ze laat zich helemaal gaan en brengt de songs werkelijk tot leven, zoals ze uit de mond van Frank Sinatra nooit hebben geklonken. Frank bleef altijd de heer, Mathilde Santing blijft vooral zichzelf en laat zo af en toe het beest in zich vrij. Het publiek geniet. ‘Zingt u nog?’, vroeg een voorbijganger laatst aan Mathilde Santing. Wij kunnen na vanmiddag zeggen: ‘Nou, ik dacht het wel, ja!’ ‘Wat een moordvrouw, vind je niet?’, aldus een buurvrouw in het publiek. Ja, dus.

Wendy McNeill

Wendy McNeill is als vriendin van Ane Brun ooit op sleeptouw genomen naar Roepaen. Nu staat ze voor de vierde keer op het podium van De Nachtclub. Naast haar begeleider op de staande akoestische bas begeleidt ze zichzelf op gitaar en accordeon. Beiden bespelen enkele percussie-instrumenten met handen en (meestal) voeten. Wendy heeft inmiddels drie cd’s op haar naam en maakt een soort bezwerende roots/folkmuziek. Liedjes die soms uitgesponnen zijn naar een minuut of zes. Toch weet ze de zaal met zo’n vijftig bezoekers een ruim uur stevig te boeien. Het is zelfs jammer dat het zo snel afgelopen is.

Wendy McNeill maakt spaarzaam gebruik van een sampler om haar ‘bandgeluid’, met meerdere lagen zang en gitaarspel, te creëren. Het is heel smaakvol zoals ze van deze elektronica gebruik maakt, terwijl dat toch niet echt bij haar muziekstijl past. Het gaat echter wel goed samen met het hypnotiserende karakter van sommige van haar liedjes, waarin een cadans ontstaat met vele herhalingen en minieme aanpassingen in tekst en begeleiding.

Deze Zweedse dame klinkt soms een beetje als haar vriendin Ane Brun, gemixt met wat Björk-klanken. Het publiek wordt verzocht mee te zingen met het treurige liedje ‘The Sad Sssad Story of Rossa Rabbit and Sasha Snake’ en doet dat dan ook heel stemmig. Ze speelt natuurlijk veel nummers van haar nieuwste album, maar ook haar debuut uit 2004, Such a Common Bird, wordt nog veelvuldig geraadpleegd.

De reputatie van Roepaen riep de nodige verwachtingen op, maar die verwachtingen zijn vandaag zeker meer dan ingelost: twee uitstekende optredens in een unieke ambiance. Gezien de sterke programmering van dit culturele podium in Ottersum zal het waarschijnlijk niet bij dit ene bezoekje op zondag blijven.