Talent druipt er van alle kanten af
Zo jong, zo rauw, zo puur en zo gedreven als DeWolff zie je muzikanten zelden. Broers Pablo en Luka van der Poel (gitaar en zang, resp. drums) en Robin Piso (toetsen en hammondorgel), komen over alsof hun eerste levensbehoefte niets minder is dan iedereen wakker te loeien en mee te sleuren in hun wereld van authentieke zestiger jaren psychedelische rock en blues.
De vanzelfsprekendheid waarmee de jonge band zichzelf presenteert (de leden zijn achttien tot twintig jaar), is bewonderenswaardig. Kleding uit de jaren zestig, lange haren en knallende liveshows waar het speelplezier vanaf druipt, zijn misschien wel de belangrijkste redenen voor hun succes tot nu toe.
~
Strange Fruits
De nonchalance die de in 2007 opgerichte band uitstraalt, bevestigt het gevoel dat de band weet wat ze wil en zich weinig aantrekt van huidige conventies in de muziekindustrie. De drive om ook op cd authentiek te klinken, leidde ertoe dat de muzikanten zelf meeproduceerden en dat de opnamen met ouderwetse tapemachines gemaakt werden. De gebruikte instrumenten moesten waarschijnlijk eerst worden afgestoft, waardoor Strange Fruits and Undiscovered Plants klinkt als de oude platen uit je vaders platenkast. En wat voor een plaat is het.
Vanaf de eerste track wordt de luisteraar van Strange Fruits and Undiscovered Plants bekogeld met sirenes, heftige gitaar- en orgelriffs, brute drumpartijen en de getergd klinkende stem van Pablo. Zijn teksten zijn scherp en poëtisch en geven een diep bluesgevoel. Ze doen de luisteraar meermaals achter de oren krabben van verbazing over de jonge leeftijd van de schrijver. Vooral het nummer ‘Medicine’, een ijzersterke blues: wanneer dit veertig jaar eerder uitgebracht zou zijn en bijvoorbeeld gezongen was door Keith Richards, zou het een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten op de gehele babyboomgeneratie. Meteen daarna brult ‘Don’t You Go up the Sky’ door je speakers, een nummer waarbij elke rockliefhebber zichzelf binnen no time kampioen luchtgitaar spelen waant.
~
Dankbaar
Eigenlijk zitten alle nummers goed in elkaar. Sommige voelen bijna filmisch aan. Invloeden van Led Zeppelin, Pink Floyd en Cream zijn duidelijk herkenbaar. Ook modernere bands zoals The Raconteurs zijn met DeWolff te vergelijken. De zelfverzekerdheid en het goede gevoel voor dramatiek van de band leiden tot tracks van wel tien minuten. Daarbij komen ook meeslepende instrumentale stukken ruim aan bod. Strange Fruit inderdaad, want tegenwoordig zijn goede instrumentale rocknummers moeilijk te vinden.
Hier en daar komen toch ook de onervarenheid en de jonge leeftijd van de band om de hoek kijken. Sommige solo’s worden nét niet met de overtuiging gebracht die je verwacht wanneer je de rest van het spel hoort. Toch moeten we de bandleden hier misschien wel dankbaar voor zijn, want anders waren we DeWolff al lang kwijt aan het buitenland. Aan alle kanten druipt het talent er vanaf. Het moge duidelijk zijn dat DeWolff een band is waarvan we alleen maar van kunnen hopen dat ze nog heel veel meer ruimte voor zichzelf gaan opeisen.
