Kwaliteit overstijgt originaliteit op topdebuut

De 20-jarige singer-songwriter uit Hoorn komt met een waanzinnig goed debuutalbum op de proppen. Knol wordt in de rug gesteund door een heuse Excelsior-allstarbegeleidingsband waarin welluidende namen als Anne Soldaat, Jeroen Klein (beiden ex-Darryl-Ann) en Matthijs van Duivenbode (ex-Johan) zitting hebben. Samen met die band werpt de schuchter ogende Knol veertien authentieke en goudeerlijke pareltjes van onversneden snit de wereld in. Door het hoge gehalte aan blues, folk en country kruipen zijn liedjes dicht tegen rootsrock aan.

~

Invloeden

Het meest opmerkelijke aan de titelloze plaat is dat het een welhaast vanzelfsprekende coherentie uitademt. Als je niet beter weet, zou je bijna gaan denken dat de jonge songschrijver zich al decennialang bezighoudt met het tot in de perfectie uitbalanceren van de door hem én Matthijs van Duijvenbode geschreven composities. Zijn breekbare maar prettig in het gehoor liggende stem verveelt geen seconde, en straalt temidden van feelgoodsongs met veelal een zonnig karakter. De invloeden die daarin komen bovendrijven, refereren aan The Jayhawks, Darryl-Ann, Supersub en Wilco. In de verte hoor je zelfs The Lemonheads ten tijde van hun countryrockuitstapjes. Ook de pianopop van Starsailor is niet ver weg en zelfs rasechte jaren zestigfolkrock wordt met speels gemak uit de mouw geschud. De pianobreaks, het melodieuze spel op de slidegitaar en de regelmatig terugkerende orkestrale uitlopen zorgen voor de nodige variatie, en geven elk liedje net dat beetje extra.

Zomers gevoel

De catchy openingssong ‘Clean Up’ heeft alles in zich om een hit te worden, terwijl ‘When I Got Here’ niet zou misstaan in het oeuvre van Tom Petty. ‘Must Assist’ en ‘Driving Home’ zijn te kwalificeren als de twee beste songs die tevens de langste in speelduur zijn. Vooral op de klanken van laatstgenoemde krijg je de onbedwingbare drang de auto in te stappen om met geopende ramen al rijdend en mijmerend van een zomers briesje te genieten. ‘Deepest of Oceans’ dient als uitsmijter en is een regelrechte Neil Young-pastiche. Iets waar Tim Knol zich niet voor hoeft te schamen. Ondanks het feit dat op zijn eerste album originaliteit het aflegt tegen kwaliteit, kan geconcludeerd worden dat Nederland een fantastische liedjesschrijver rijker is geworden. Met dank aan de voelsprieten en de expertise van de platenmaatschappij.