Wij waren erbij!

Regisseur Moniek Merkx heeft ervoor gekozen niet het makkelijke scoren in beeld te brengen. Dat ziet haar doelgroep (in dit geval 8+) al meer dan genoeg in programma’s als Popstars, Idols en Holland’s got talent. De voorstelling HELP! gaat vooral over de lange weg naar het succes, inclusief de voetangels en klemmen, het vallen en opstaan en het maken van soms heel moeilijke keuzes. Welk pad kies je en is dat wel het juiste?

Idolen

We kijken voornamelijk door de ogen van springerige Nancy, de Rozenkoningin. Een buurmeisje van ‘de jongens’ en fan van het eerste uur – goed om te benadrukken als je als trendsetter wilt worden gezien en niet als naloper. Ze staat te popelen om haar idolen terug te zien. Niet meer de zwoegende jongetjes uit de club van toen, maar beroemheden op een groot Londens podium. Maar voor het zover is, duikt ze met alles en iedereen terug in de tijd.

Eenmaal teruggespoeld, zien we het prille begin van het bandje. Pete en John die erover denken een duo te beginnen, maar van de weeromstuit een trio, nee wacht: een kwartet worden. We zien hun muzikale metamorfose, van een bluegrassgroepje via een rock-‘n-rollband tot de grootste popgroep ooit. Nou ja, Pete verandert niet heel erg mee. Die blijft steken bij zijn houthakkersblouse en ouderwetse haar in plaats van een hip overhemd en lange lokken.

De vloer geeft een binnenkijkje op verschillende plekken: een woonkamer, een repetitielokaal en een concertpodium dat ook als studio dienst doet. Qua styling een beetje later in de jaren zestig dan de eerste helft waar het voor door moet, maar in de ogen van de jonge kijkertjes vast en zeker lekker ouderwets (of héél retro…). Wie goed kijkt, ziet ook meteen een snackbar; de toekomst van drummer Pete, die toch iets minder ambitieus was dan zijn kompanen. De acteur die hem speelt (een lekker houterige Viktor Griffioen) heeft ontzettend mazzel met de kijk van Moniek Merkx en de haren, want in de voorstelling is hij er voor zeker driekwart bij, terwijl de pechvogel in het echt slechts de aanloop naar het succes meemaakte en uit de band vloog toen die op doorbreken stond.

De Beatles

Het zal geen verrassing zijn, dat de voorstelling HELP! is geïnspireerd op de Beatles. Gelukkig doen de vier – sorry vijf, drummervervanger Ringo telt natuurlijk ook mee – jongens op de vloer op geen enkele manier hun best hun wereldberoemde voorlopers te kopiëren. Nou ja, ze heten John, Paul, George, Pete en Ringo, het verhaal dat ze vertellen is dat van de Fab Four en grofweg lijken hun personages zeker wel op de Beatles. Maar ze doen niet hun maniertjes na, praten niet met gekke accentjes en hebben geen pruiken op. Ze spelen geen beroemdheden, maar gewone jonge mensen. Mensen met een droom, mensen met een passie, mensen die samen werken aan iets bijzonders. Mensen die hun mama kwijtraken, mensen die het met elkaar kunnen vinden (of toch niet?). Mensen met een lach (het komische talent van Erik van der Horst valt op), maar zeker ook met een traan. Mensen, kortom, met wie je kunt meeleven.

Wat ze niet hoeven spelen, is dat ze fantastische muzikanten zijn. Zowel de originele Beatles-nummers als de Beatles-geïnspireerde Nederlandstalige liedjes van Vincent van Warmerdam swingen de pan uit. En ook de samenzang is om door een ringetje te halen. Vooral de a cappella interpretatie van She Loves You, waarin Roosmarijn Luyten als moeder Julia aan Kaspar Schellingerhout als John laat weten dat ze niet voor hem kan zorgen, maar wel van hem houdt, zorgt voor rillingen. Net als dat bijzondere moment waar de meeste Nederlanders, en zeker die van onder de zestig, in het echt niet bij zijn geweest. Dat moment dat we terugkomen bij het Londense concert en de band HELP! inzet. Zelfs deze zeer ervaren theaterkijker bekroop heel even het gevoel: ik was erbij! En vermoedelijk had ik dat niet alleen. Waarom zouden de kinderen anders na de voorstelling de muzikanten najagen, zelfs tot buiten toe, om een handtekening van ze te krijgen op hun zelfgekleurde kleurplaat?