Niet achterom kijken, maar doorgaan

Onderlinge conflicten bezegelden na vele moeizame jaren in 2007 definitief het lot van New Order. Een behoorlijke domper na een carrière van 27 jaar, die een mooie lijst met albums en singles had opgeleverd. Voor zanger-gitarist Bernard Sumner was het echter al snel duidelijk: niet achterom kijken, maar doorgaan. Het resultaat: Never Cry Another Tear.

Voor Bernard Sumner stonden de afgelopen jaren in het teken van nieuwe initiatieven. Hij werke samen met Stuart Price (o.a. Zoot Woman), een verbond dat zal moeten leiden tot een electropopalbum, en hij startte een band waarin juist de gitaren domineren. Sumner kwam op het idee deze band Bad Lieutenant te noemen, toen hij bij zijn vriend Johnny Marr (ex-The Smiths) de gelijknamige film met Harvey Keitel zag.

~

Alex James, voorheen bassist bij Blur, speelt mee op Never Cry Another Tear, maar zal niet mee op tournee gaan dit jaar. Wél in de livegelederen zijn te vinden: ex-New Order drummer Stephen Morris, bassist Tom Chapman en de vaste leden van Bad Lieutenant, zanger-gitarist Jake Evans en gitarist Phil Cunningham, die vanaf 2001 deel uitmaakte van New Order. Naar verluidt verliepen de opnamesessies voor het Bad Lieutenant-album een stuk prettiger dan die van de laatste New Order-platen. Het waren vreemd genoeg juist de ego’s van jeugdvrienden Peter Hook en Bernard Sumner die elkaar binnen New Order keer op keer in de weg zaten.

Frisser en dwingender

Never Cry Another Tear klinkt bij eerste beluistering weinig verrassend, al valt al snel op dat het album frisser en dwingender klinkt dan het laatste New Order-album uit 2005. Daar droop, ondanks de leuke singles, de inspiratie niet bepaald van af. Opener en tevens single ‘Sink or Swim’ is een vertrouwd klinkend popliedje met heldere gitaren. Sumner, dik over de vijftig, klinkt nog steeds jeugdig. Een mooie opmaat voor ‘Twist of Fate’, dat een stukje steviger is en niet had misstaan op het New Order-album Get Ready uit 2001.

Gevaar: automatische piloot

In ‘This Is Home’ neemt collega-zanger Evans de coupletten voor zijn rekening, maar dit levert ook geen echte verrassingen op. Na een opvallende en lekkere baslijn lijkt toch de automatische piloot om de hoek te komen. In ‘Shine Like The Sun’ gaat het al wat beter en schotelt Bad Lieutenant een melodieuze indiepoptrack voor die erg genietbaar is. Een song die doet denken aan Nederlandse bands als Johan, Simmer en Supersub. De melodica en de simpele, effectieve gitaarbreak zetten de puntjes op de i. Het lekker wegstuiterende ‘Summer Days on Holiday’ behandelt herinneringen aan de jaren tachtig en negentig en zit vol sterke bas- en gitaarlijnen. Afsluiter ‘Head into Tomorrow’, zonder drums, maar mét mooi akoestisch gitaarwerk, is een vreemde eend in de bijt. Wat klaaglijk gezongen door Evans, lijkt hier de geest van stadgenoten Oasis rond te waren.

~

Bernard Sumner heeft als zanger te weinig kwaliteit om gemakkelijk met een ballad weg te komen en is er als muzikant ook nooit op gespitst geweest, enkele halfgeslaagde pogingen met New Order en Electronic daargelaten. Het kalme ‘Runaway’ is dan ook geen hoogtepunt, al luistert het lekker weg. Het intro van ‘Dynamo’ kan niet anders dan een knipoog naar ‘Won’t Get Fooled Again’ van The Who zijn. Wat volgt is echter een wat stuurloos nummer dat diverse kanten uitschiet. Dat wordt nog een hele uitdaging live, zeker als je The Who niet bent.

Balans hersteld
Gelukkig weet Bad Lieutenant met andere nummers de balans weer te herstellen. ‘Poisonous Intent’ heeft eveneens een experimenteel karakter, maar is alweer een stuk coherenter. Elektronica en gitaren komen bijeen boven een stevige beat. Echo’s uit de new wave duiken op en geven samen met de licht industriële geluidseffecten een scherp randje. Het warme ‘Running Out of Luck’ bouwt rustig op naar een mooie climax, waarin de gitaren gaandeweg zwaarder en donkerder worden. Een mooi en licht melancholiek nummer, ideaal voor de herfst.

De belangrijkste conclusie is dat Bernard Sumner erin geslaagd is om na twee moeilijke en weinig productieve decennia met New Order het spelplezier weer terug te vinden in een nieuwe band. Deze plaat is het eerste wapenfeit dat hiervan getuigt. Fijne Noord-Engelse gitaarpop zonder veel pretenties. Het plezier staat voorop nu: never cry another tear.