Eb kent geen stormvloed

Het uitgangspunt is simpel: twee vrouwen en een man die rechtstreeks uit de jaren vijftig lijken te zijn gestapt ontmoeten elkaar op het strand. Wat hun relatie precies is of hoe ze elkaar kennen is onduidelijk, soms lijken de twee dames om de heer te vechten en soms gaan de drie slechts vriendschappelijk met elkaar om. En ze doen simpele dingen: een beetje zonnen op het strand (wonderbaarlijk hoe sommige mensen in een strandstoel kunnen gaan zitten), ochtendgymnastiek doen en een zwembandje opblazen. Veelal zonder te praten en allemaal op zeer komische wijze.

‘Op een dag dat het heel hard waaide, kwamen zij aan.’

Af en toe worden de figuren begeleid door pianomuziek of door een stem die uit een ouderwets Polygoon-journaal lijkt te komen. Er wordt gezongen, geschreeuwd en gefloten, dikwijls gapen de drie personages het publiek net zo confronterend aan als het publiek naar de personages kijkt, wat zorgt voor veel vertedering. Terugkerende motieven – zoals het schrille geschreeuw van een van de vrouwen naar haar ‘lieieieiefste!’ – zorgen ervoor dat de voorstelling toch een geheel wordt, ondanks dat die uit allemaal losse scènes bestaat. Sommigen zijn heel kort en bestaan uit een enkele handeling, zoals het doorgeven van een beker. Weer andere scènes worden lekker lang uitgesponnen. Zo stuurt de man een blikje aan een touwtje tussen de twee vrouwen in, die beleefd om het blikje beginnen te vechten. De man laat het blikje van de een naar de ander bewegen, totdat een van hen de inhoud te pakken krijgt. Er blijkt een liefdesgedicht in te zitten, dat de gelukkige vrouw op hartstochtelijke wijze voordraagt. Later stuurt de man hetzelfde gedicht via een blikjestelefoon naar de andere vrouw toe, waarna een nieuw gevecht om dit blikje begint.

‘Liefste, het is hier fantastisch!’

Dat de voorstelling zich buiten afspeelt is een risicofactor voor de spelers – niet voor het publiek dat in een klein bijgebouwtje zit en vanachter een raam naar de spelers kijkt. Hier zijn ze dan ook veilig voor het waterballonnengevecht, dat zich aan het eind van het stuk afspeelt. Nadat de personages hebben gezien wat ze hebben aangericht, komen ze zenuwachtig binnengewankeld, hun ogen groot van schrik. ‘Och,’ brengt de man ten slotte stotterend uit. ‘Zand erover!’ Maar hun nervositeit blijft totdat een van de vrouwen de andere twee de toekomst heeft voorspeld: ‘Op de dag dat ze ’t alle drie beseften, was het goed. Hij werd vertegenwoordiger in fietsonderdelen en ze hielden heel veel van elkaar. En ze leefden nog lang en gelukkig.’ Vaak zou dat een maar al te mager einde zijn, maar deze rare, stuntelige types wens je een goed einde toe.

Eb was van 2 juni tot 5 juli 2009 te zien op het Schateiland, onderdeel van de pier van Scheveningen.